Lucy

★★★

Luc Besson wil zich graag van zijn filosofische kant laten zien met Lucy, waar science fiction elementen zich vermengen met existentialisme. Al snel blijkt dat Besson het beter bij actiefilms kan laten. 

Richard (Pilou Asbeak) en Lucy (Scarlett Johansson) staan voor een hotel. Hoe ze daar precies terecht zijn gekomen is niet bekend, maar een flashback vol shotjes in een luide discotheek in combinatie met Lucy's warrige kapsel indiceert dat ze het zelf ook niet weten. Hoe dan ook, ze staan er.

Richard wil dat Lucy een koffertje bezorgt. 'it's just paperwork', zegt Richard, waarna zowel Richard, Lucy als de kijker weet dat het uiteraard meer is dan 'just paperwork'. Lucy, een tikkie sletterig doch niet onaantrekkelijk, weigert. Richard dringt aan en boeit Lucy uiteindelijk aan het koffertje. Ja, het is zo'n koffertje. De eigenaar van het koffertje, Mr. Jang (Min-Sik Hoi), is de enige met de sleutel, aldus Richard. Dus daar gaat Lucy, met frisse tegenzin het hotel in. Voor degenen die nu nog niet doorhebben dat dit een val is, showt Luc Besson het publiek een shot van een muis en een muizenval. Voor de zekerheid, zeg maar.

Dat van de muizenval blijkt een terugkerend fenomeen. Tussen de scènes door zien we dierenfragmenten, alsof de filmrollen van Lucy en BBC Earth per ongeluk in dezelfde montagekamer terecht zijn gekomen. Terwijl Lucy het koffertje aflevert zien we een jachtluipaard achter een antilope aan rennen. Het jachtluipaard vangt en doodt de antilope. Richard wordt vermoord, Lucy wordt ontvoerd.

Lucy ontmoet Mr. Jang, een nogal moordzuchtige met bloed doordrenkte Koreaan. Of de stomerij dat maatpak schoon krijgt is maar zeer de vraag. Yangs royal suite is gevuld met lijken en het moorden houdt niet op als Lucy er is. Het koffertje is inmiddels open en blijkt een chemische substantie te bevatten dat de hersencapaciteit vergroot. Een beetje zoals Limitless. Op zeer vreemde, onlogische wijze met dito futuristische beelden krijgt Lucy het goedje binnen en evolueert ze tot een superwezen.

Lucy grijpt terug op een onorigineel concept, namelijk het feit dat wij 10% van ons brein gebruiken. De andere 90% blijft onbenut. Professor Norman (Morgan Freeman) legt het voor een volle collegezaal nog eens uit en impliceert dat meer cerebrale activiteit tot meer intelligentie en mogelijkheden leidt. Mogelijkheden zoals controle over andere mensen en materie.

Nu is dat vrij onzinnig. Verhoogde zintuigen en een hoge mate van intelligentie, daar wil ik best in mee gaan. Koreaans leren in een uur? Prima. Extreme regeneratie? Ook prima. Maar telekinese? Misschien komen we erachter dat de materie niet bestaat, of in een andere vorm dan we nu denken, maar dat meer cerebrale activiteit zou leiden tot telekinese is volstrekt belachelijk. Alles wat zich buiten ons brein bevindt kunnen we niet met ons brein beïnvloeden, omdat er geen verbindingen zijn tussen het brein en externe objecten. Bovendien kunnen we dankzij onze gelimiteerde intelligentie niet bevatten wat meer intelligentie of hersencapaciteit met ons zou doen. Maar Morgan Freeman zegt het, en als hij iets zegt klinkt het altijd wel aannemelijk.

Scarlett Johansson is na Natasha Romanoff wel gewend aan de femme fatale en heeft ook hier geen enkele moeite actie en emotie te combineren. Door Johansson en Freeman zou je de onzin die Luc Besson verkoopt haast geloven, hetgeen een prestatie op zich is. Naast puik acteerwerk, zeker voor een actiefilm, beschikt de film over een prima tempo en een uitstekende soundtrack.

Lucy blijkt steeds meer van haar hersenen te gebruiken. De percentages worden in koeienletters weergegeven, zodat we precies weten hoe ver Lucy's brein is. Lucy weet zelf overigens ook op hoeveel procent cerebrale activiteit ze zit, hetgeen curieus is. Ze wordt zich bewust van alle processen in haar lichaam, hetgeen mij bijzonder naar lijkt. Ze regenereert als Wolverine, heeft de reflexen van een superheld, extreem gevoelige zintuigen en bovennatuurlijke intelligentie.

De verhoogde cerebrale capaciteit heeft echter een keerzijde. Lucy wordt namelijk steeds meer emotieloos, wat minder mens, wat meer een superwezen. Naarmate ze dichter bij de 100% komt, wordt de film tevens bizarder en doen Tree of Life-achtige taferelen hun intrede. Lucy wil graag meer zijn dan slechts popcornvermaak en probeert ook op filosofisch existentialistisch vlak wat te brengen. Dan moet je echter niet Luc Besson het script laten schrijven.

The Expendables 3

★★

Een trein boort zich op explosieve wijze in een gevangenis. Doc, de enige gevangene aan boord, wordt gered. Of verder iemand in de gevangenis dit overleeft is bijzaak, The Expendables 3 is begonnen.

Doc, een van de nieuwe personages in The Expendables 3, begint wat onwennig en eindigt wat onwennig. Maar Wesley Snipes kan als actieheld natuurlijk niet ontbreken. Naast Doc zijn Barney Ross (Sylvester Stallone), Christmas (Jason Statham), Gunnar Jensen (Dolph Lundgren), Toll Road (Randy Couture) en Caesar (Terry Crews) weer van de partij.

Volgende scène: de haven van Mogadishu, waar een wapendeal belet dient te worden. Wat een routineklus zou moeten zijn, is dat echter niet. Reden is de aanwezigheid van Stonebanks (Mel Gibson) die dood werd gewaand. Stonebanks maakt met een paar gerichte schoten en een raket een einde aan de missie en brengt Caesar ernstige verwondingen toe. Barney zint op wraak en zie hier: een plot.

Tijdens een bijzonder zeldzaam moment van (schuld)gevoelens besluit Barney dat het welletjes is geweest met de oude rotten in het vak. Hij ontbindt het team en vindt nieuwe leden. Jong bloed. Acteurs en actrices die nog niet zo'n status hebben opgebouwd als actieheld, maar desalniettemin in de film zitten.

Mensen als Glen Powell en Twilight hunk Kellan Lutz. Mensen zoals bokser Victor Ortiz en judoka Ronda Rousey. Ze haalde brons in Beijing. En de vreemde eend in de bijt: Antonio Banderas. Hij speelt Felipe en wordt zoals wel vaker geïntroduceerd met een Spaans gitaardeuntje. Felipe is een karikatuur op Antonio Banderas' stereotype karakters, maar een karikatuur op een karikatuur blijkt niet erg grappig.

Je hoort het al. Dit is problematisch. Sly is wellicht niet de meest begenadigde acteur, maar zijn status kan een actiefilm dragen. Hetzelfde geldt voor Schwarzenegger, die befaamde oneliners over helikopters in dit deel nogmaals dunnetjes overdoet. De nieuwelingen brengen echter niets, lopen vooral in de weg en zijn storend. Acteren kunnen ze ook niet. Waarom deze mensen in de cast zijn opgenomen is een compleet raadsel.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel en blijft het prettig om al die oude actiehelden in hetzelfde shot te zien. Zo'n beetje iedereen is van de partij, al is het maar voor even. Alleen Bruce Willis niet. Het aanbod van $3.000.000 voor vier dagen werk sloeg hij af en eiste $4.000.000, waarna Sly hem de deur wees en verving door Harrison Ford. In de film zelf schopt Sly nog even na wanneer Fords personage zegt: 'You don't have to worry about Church anymore, he is out of the picture.' Kabum-tss.

Mel Gibson verdient tevens alle lof. Zijn villain is de enige persoon met karakter. Gedreven, vol emotie, beheerst en angstaanjagend. Gibson heeft het allemaal. Zijn performance is in lijn met rollen die hij de afgelopen jaren speelt. Hij is al tijden in topvorm en laat dat hier wederom zien door de beste scènes van de film af te leveren.

De film zit boordevol actie, al wordt niet alles even fraai in beeld gebracht. Soms lijken niet alleen acteurs uit de jaren '80, maar ook filmtechnieken uit de jaren '80 gebruikt te worden. Een shot van schietende actiehelden, een shot van vallende vijanden. Het is niet meer van deze tijd, al kan je het gooien op een stijlkeuze. Al met al geen daverend succes dus, maar bijt je door de zure appel heen die de jonge acteurs je aanreiken, dan is dit nog wel redelijk popcornvermaak.

Dawn of the Planet of the Apes

★★★★

Normaal gesproken zou een aap op een paard met een mitrailleur in z'n handen op de lachspieren werken. Zo niet in Dawn of the Planet of the Apes, waar deze scène meerdere malen wordt vertoond zonder dat de kijker vreemd opkijkt.

In 2011 combineerde Rise of the Planet of the Apes de vooruitstrevende geneeskunde met de concepten uit de originele film, namelijk een planeet waar de apen de baas zijn. In Rise zien we Caesar met verschillende apen San Fransisco ontvluchten in die memorabele scène op de Golden Gate Bridge, terwijl het apenvirus/Alzheimermedicijn zich over de wereld verspreidt.

In Dawn is het een jaar of tien later. Het grootste gedeelte van de mensheid is dood en de apen hebben buiten San Fransisco een heuse samenleving opgebouwd. In het bos bevindt zich een apennederzetting; er wordt gejaagd en gevist en communicatie vindt plaats via gebarentaal.

Er zijn echter nog een paar menselijke overlevenden die onder barre omstandigheden in een kamp in San Fransisco zitten. Leider Dreyfus (Gary Oldman) besluit om de hydrodam te laten repareren, want energie wordt schaars. Die dam bevindt zich echter achter de Golden Gate Bridge. Dreyfus stuurt ingenieur Malcolm (Jason Clarke), arts Ellie (Keri Russell), Malcolms kinderen en twee bewakers naar de dam en de expeditie stuit al snel op de apen.

Mens en aap zijn geen fan van elkaar. Aap is eeuwenlang onderdrukt door de mens en de mensheid is praktisch uitgeroeid door aap. Nouja, door zichzelf, via aap. Toch ontstaat er, net als in Rise, een fragiele symbiose tussen aap en mens. Fragiel, omdat er binnen beide kampen onderlinge argwaan is. Terwijl de vluchtelingen uit San Fransisco zich voorbereiden op een apeninvasie, probeert Malcolm de vrede te bewaren en de hydrodam te repareren.

Dawn is een stuk beter opgezet dan Rise. De onderlingen verhoudingen tussen aap en mens, maar ook binnen de apen- en mensenpopulatie maken dit tot een hele dynamische en natuurlijk film. De apen zijn normaal gesproken al vrij menselijk, maar wanneer ze ook nog eens lezen, gebarentaal gebruiken en af en toe praten, is het niet moeilijk om je het lot van de apen aan te trekken. De apen zijn interessanter en beter uitgewerkt dan het gemiddelde personage in een sci-fi blockbuster.

Het lot van de mensen is niet veel anders dan in andere post-apocalyptische films, maar met name Jason Clarke en Keri Russell zijn bijzonder overtuigend en oprecht. De angst voor de apen, maar tegelijkertijd de realisatie dat de hydrodam de laatste hoop is voor de mensen in San Fransisco, wordt sterk vertolkt. Naast een goed plot biedt Dawn ook behoorlijk wat spektakel en zeer geraffineerde plaatjes. Het is zonder twijfel de beste Planet of the Apes film tot nu toe.

Divergent

★★

Na een grootschalige oorlog ziet men nog maar één manier om de vrede te bewaren, namelijk iedereen opdelen in facties en dit systeem ten koste van alles te handhaven. Val je niet binnen een klasse, maar ben je 'divergent', dan vorm je een gevaar voor de samenleving en dien je uitgeroeid te worden.

 

Er zijn vijf facties in Divergent: Erudite: de serieuze, saaie wetenschappers en logici, Amity: de vrolijke, Hobbitachtige hippie boeren, Candor: de mensen die eerlijkheid en orde nastreven, Dauntless: een zootje ongeregelde cityrunners die fungeren als soldaten en politie en tot slot Abnegation: de altruïsten waartoe hoofdpersoon Beatrice (Shailene Woodley) behoort.

Hoe en waarom deze facties tot stand komen wordt eigenlijk niet uitgewerkt. De film, naar de gelijknamige bestseller van Veronica Roth, begint en de facties worden geïntroduceerd. Erg geloofwaardig is het allemaal niet. Mensen worden gereduceerd tot enkele karaktereigenschappen zonder dat daar een goede reden voor is. Het haalt tevens een hoop menselijkheid uit de film en maakt personages flets.

De enige persoon die hier geen last van heeft is Beatrice. Zij is een mix van allerlei karaktereigenschappen en past daardoor niet bij een factie. Ze is een mens, zou je kunnen zeggen, waar anderen meer weg hebben van gebrainwashte robots. Beatrice, of 'Tris' zoals ze zich al snel noemt, besluit na een soort CITO-factietest te gaan voor de Dauntless. Ze verlaat haar Abnegation familie en voegt zich bij het zootje ongeregeld alwaar de onvermijdelijke romance met Four (Theo James) zich rap ontwikkelt. 

Vanaf dat moment komt er wat lijn in de film. Enerzijds heeft Tris op persoonlijk vlak problemen. Zo mist ze haar familie - nadat je bij een andere factie gaat is familiebezoek uitgesloten, soort van - en dient ze haar divergentie te verbergen. Op grotere schaal zijn er echter ook problemen, want de Erudite o.l.v. Jeanine (Kate Winslet) en Abnegation met Marcus (Ray Stevenson) aan het hoofd voeren een machtsstrijd: Abnegation regeert momenteel, maar Erudite vindt dat hun kennis hen het recht tot macht verschaft. 'Knowledge is power', of een variant daarvan. 

Toch is er wel een lichtpuntje, namelijk Shailene Woodley. Ze speelt erg overtuigend waar met name de mannen het laten afweten deze film (afgezien van Miles Teller die een heerlijk irritant klootzakje speelt). Net als Katniss begint Tris haar heroïsch epos als een zwak tienermeisje met een sterke wil. Ook qua uitvoering doen Woodley en Lawrence niet erg voor elkaar onder, maar waar The Hunger Games over een superieur verhaal en uitstekende cast beschikt en zelfs Lenny Kravitz een goede rol neerzet, moeten we het Divergent doen met Lenny's dochter Zoë, een halfbakken plot met gaten en fletse personages. 

300: Rise of an Empire

★★★

Toen Zack Snyder in 2006 300 maakte, waren de visuele effecten en de roodsaturatie de meest opvallende kenmerken. Mensen in slow motion in mootjes hakken werd tot kunst verheven. Nu neemt Noam Murro het stokje van Snyder over in 300: Rise of an Empire.

De nieuwste 300 speelt zich voornamelijk op zee af. Terwijl Xerxes en zijn leger het in the Hot Gates opneemt tegen Leonidas vaart de opperbevelhebber van de marine, Artemisia, uit om Griekenland vanaf de Egeïsche zee aan te vallen. Daar stuit ze op Themistokles, de held van Marathon en commandant van de vloot van de Grieken, die 10 jaar eerder de eerste Perzische invasie al had afgeslagen en de Perzische koning Darius I doodde.

In het eerste half uur geeft 300: Rise of an Empire enige achtergrondinformatie. Zo komt het ontstaan van de bizarre Xerxes aan bod, evenals het verleden van Artemisia en Themistokles. Themistokles blijkt een briljant strateeg, eloquent diplomaat en krachtige strijder. Acteur Sullivan Stapleton vertolkt zonder veel moeite de Griekse held en is nergens ongeloofwaardig.

Dat kan helaas van Artemisia, gespeeld door Eva Green, niet worden gezegd. Ze kijkt constant ongemakkelijk, alsof het ergens jeukt. Toppunt is een bizarre seksscène op haar schip terwijl oorlogsmuziek met roffelende drums en hysterische strijkers klinkt, gemaakt door Junkie XL. De muziek is totaal misplaatst, net als de hele scène trouwens, maar de twee grootste pluspunten van Eva Green moesten natuurlijk wel in de film voorkomen.

Gelukkig maakt de actie veel goed. Heel veel. De verwachtingen na 300 lagen hoog, maar regisseur Noam Murra bewijst oog te hebben voor stijlvolle gevechten en strakke choreografie. De gevechten zijn gelikt, bloederig en weer heerlijk overdreven. Slow motion shots worden afgewisseld met lange shots waarin krijgers in real time vele slachtoffers maken. De actiescènes behelzen man-op-man gevechten, maar ook veldslagen op zee en zijn zodoende veelzijdig, afwisselend en een genot voor het oog.

Tevens valt op dat 300: Rise of an Empire een grauwer kleurenpalet gebruikt dan haar voorganger. Het bloed is minder rood, de kleuren minder gesatureerd. Wel zijn de schrale oneliners weer van de partij. Mijn persoonlijke favoriet is deze, een citaat dat weer slaat op die rare seksscène: "You fight much harder than you fuck." Daar wilde ik het graag bij laten.

Noah

★★★★

Regisseur Darren Aronofsky wijkt met zijn Noah behoorlijk af van de meer gangbare Noachverhalen, de verhalen die ik in de kinderbijbel en later in de grote-mensen-bijbel las. De film is er echter niet minder om geworden.

Het verhaal Noach en zijn ark zal bekend zijn. God, in Noah steevast 'The Creator' genoemd, wil de afstammelingen van Kaïn straffen en laat ze allemaal verzuipen in de zondvloed. Echter gebeurt dit niet voordat Hij Noach middels visioenen heeft ingelicht over het einde der tijden, zodat Noach zichzelf, zijn familie en het dierenrijk kan redden.

Het probleem met de ark is een beetje hetzelfde als met Stonehenge. Hoe maken ze dat? Genesis 5 tot 9 - ik heb het even nagelezen - vermeldt geen rollende boomstammen, slaven, gereedschap of iets waardoor een ark maken mogelijk zou zijn, maar vermeldt wel de afmetingen: 125 x 23 x 14 meter. Da's behoorlijk wat werk, voor slechts één gezin.

Aronofsky zit dus niet alleen met het probleem van het vertellen van een bijbels verhaal dat interessant moet zijn voor zowel christenen als mainstream publiek, hij moet ook een paar kunstgrepen toepassen om de film enigszins interessant en geloofwaardig te laten zijn. Anders zie je alleen een wraakzuchtige, geagiteerde God, Noach die een ark bouwt en de zondvloed. Er gebeurt dus meer.

De regisseur lost veel problemen die je vooraf zou verwachten goed op. Hij gebruikt daarvoor onder andere het boek van Enoch, een oud geschrift dat niet in de Bijbel is opgenomen. Enoch was Noachs overgrootvader (Gen 5:19) en zijn boek vermeldt onder andere gevallen engelen die The Watchers worden genoemd en versmelten met de grond en stenen tijdens hun val. Aronofsky beeldt deze af als golems of giganten en geeft ze een plausibel achtergrondverhaal.

Ook Noach en zijn familie krijgen wat karakter mee naast de bijbelse vroomheid en rechtvaardigheid. Russell Crowe levert een subtiele, indrukwekkende Noach af, een man die de hoop van de wereld is, maar de druk nauwelijks aankan. Naar het einde toe belichaamt Noach een zeker fanatisme, waardoor hij niet alleen de film spannend houdt, maar wellicht ook Aronofsky's kritiek op religie verwoordt.

Naast Noach zien we zijn vrouw Naameh, vertolkt door Jennifer Connelly die al eerder in A Beautiful Mind met Crowe getrouwd was. Connelly speelt soms wat overdreven en is niet op haar best, waardoor een van de meest tragische scènes uit Noah niet zo sterk overkomt als de bedoeling was. Veel beter is Emma Watson als Ila, de vrouw van Noachs zoon Shem - gespeeld door Douglas Booth die niet kan acteren.

De cast wordt nog aangevuld met Anthony Hopkins als Methusalem - Noachs grootvader - die de komische noot verzorgt met zijn eeuwenlange zoektocht naar bessen en door Ray Winstone die Tubal-Cain speelt, de directe nazaat van Kaïn. Hij belicht de humanistische kant van het verhaal, gelooft in de zelfredzaamheid van de mens en het recht van de sterkste.

Noah kan op velerlei manieren worden bekeken. Een ode aan het christendom, kritiek op religie, een uiting van fanatisme, een klimatologische boodschap (Aronofsky noemde Noach een 'environmentalist'), een poging creatie en evolutie te rijmen of simpelweg een moderne hervertelling van een eeuwenoud verhaal. De film herbergt naar mijn mening veel van deze standpunten en is daarnaast nog spannend ook, hetgeen vooral te danken is aan de fijne rol die Crowe neer zet.

Transcendence

★★

Een terreurgroep gericht tegen pioniers op het gebied van artificiële intelligente pleegt een grootschalige aanslag waarbij vele doden en gewonden vallen. Een van die gewonden is Dr. Will Caster, een specialist op het gebied van AI. Hij zal weldra ook tot de doden behoren. De kogel waarmee hij is geraakt blijkt radioactief en Will heeft slechts een maand te leven.

Toevalligerwijs is een half jaar voor de aanslag een professor erin geslaagd het bewustzijn van een rhesusaapje te uploaden naar een computer. Via draadjes en elektroden. We moeten maar even aannemen dat dat mogelijk is. Will wil nog niet dood en besluit samen met zijn echtgenote Evelyn om ook zijn bewustzijn te uploaden naar een zeer geavanceerde computer. Het experiment slaagt, Will sterft fysiek, maar zijn bewustzijn leeft digitaal voort.

Het is prettig om Johnny Depp in de serieuze rol van Dr. Will Caster te zien. Je zou haast vergeten dat-ie dat ook kan, na al die karikaturen (piraten, indianen, sprookjesfiguren) die hij de afgelopen jaren speelde. Caster zelf is echter een wat flets personage zonder veel diepgang. Doorzichtige wateren, ondiepe gronden. Veelzijdiger is Evelyn - gespeeld door Rebecca Hall - de vrouw van Will en het levende ethische dilemma. Ze wil haar man in digitale vorm behouden, maar kan ook niet ontkennen dat de digitale Will niet alles is wat ze had gehoopt. Wellicht is het bewustzijn niet in een computer te vangen. Collegae en vrienden Max (Paul Bettany) en Joseph (Morgan Freeman) vervullen de ondankbare taak van onvermurwbare goeieriken, zonder al teveel succes. Dat ligt overigens niet aan hen, maar aan de slecht geschreven personages.

Het duurt niet lang voordat het bewustzijn van Will groteske vormen begint aan te nemen. Hij wil meer vermogen, meer rekenkracht, meer invloed. Evelyn moet dat regelen. Een computerbrein bestuurd door een menselijk bewustzijn heeft haast ongelimiteerde mogelijkheden. Will poogt ze allemaal te benutten. Ten koste van veel. Met name ten koste van de film zelf, die begint als sci-fi thriller en eindigt als warrig metafysisch drama.

Jack Paglan, de schrijver van Transcendence, lijkt geen idee te hebben waar technologie ophoudt en fantasie begint. Dat je een bewustzijn, volgens de film bestaande uit louter elektrische signalen, kunt uploaden wil ik best geloven. Je moet de film een kans geven, niet? Er wordt vervolgens een klein dorpje omgebouwd tot high tech facility met honderden zonnepanelen om Will's server te huisvesten - een proces dat jaren in beslag neemt - en niemand die er iets aan doet of van zegt. Eigenaardig, op z'n minst. Wanneer echter vervolgens nano-technologie haar opwachting maakt en Will als een soort God zonder netwerkmogelijkheden van alles en nog wat kan besturen, regenereren en laten ontploffen, is het einde echt zoek en wordt het script lachwekkend.

Wally Pfister, de vaste director of photography van Christopher Nolan, levert zoals verwacht een film af met mooie shots, fraaie effecten en strakke cameravoering. Transcendence ziet er top uit. Het vernuft, noem het de ziel, hetgeen Nolans films kenmerkt, ontbreekt echter. Transcendence is geen Inception of The Dark Knight. Het komt niet eens in de buurt.

Het is vooral jammer dat de potentieel interessante mix tussen technologie en mind-bodyproblematiek niet zorgvuldiger wordt behandeld, maar wordt overgoten met een overdreven, humorloos sci-fisausje waarin mensen nog net niet kunnen teleporteren of tijdreizen.

47 Ronin

★

In 47 Ronin, een remake van een Japanse klassieker uit 1941, neemt regisseur Carl Rinsch een gewaagde beslissing door fantasy te combineren met Japanse historie. Het concept pakt aardig uit, maar de film kent helaas genoeg andere problemen.

Door een gemeen plot van antagonist Lord Kira, legt Lord Asano het loodje en komen zijn samoerai zonder meester te zitten, waardoor ze de schandelijke titel 'ronin' opgespeld krijgen. Terwijl Kira bezit neemt van Asano's dochter en zijn landerijen, zinnen de ronin op wraak. Aangevoerd door half-breed Kai (Keanu Reeves), een kruising tussen demon en mens, zullen de ronin orde op zaken stellen, waarbij menig gevecht niet wordt vermeden.

47 Ronin situeert een hoop fantasyfiguren in het oude, feodale Japan waarin buitenlanders niet welkom zijn. Magische eilanden vormen de thuisbasis voor heksen, demonen, samoerai en Keanu Reeves, de enige Hollywoodacteur in een verder uitsluitend Japanse cast. Zoals wel vaker voegt Keanu Reeves niets toe en teert hij op zijn Matrix successen. Het is maar goed dat de Japanners er zijn. Met name Rinko Kikuchi, de evil witch in het stuk, speelt verleidelijk en verfrissend.

Het valt op dat er flink veel aandacht is besteed aan visuele details. De CGI is van hoog niveau, de kostuums en sets stralen authenticiteit uit en de sfeer zit er lekker in. Zelfs de komst van demonen en heksen wordt heel aardig verwerkt in de film, die naar schatting 200 miljoen dollar heeft gekost. Dat is erg veel, zeker toen bleek dat bijna niemand naar de film ging.

Grootste probleem van 47 Ronin is echter de totale ongeloofwaardigheid. Zelfs als je bereid bent de fantasy op de koop toe te nemen - en ik ben de beroerdste niet, in dat opzicht - laat het script bijzonder veel te wensen over. Er wordt nauwelijks aandacht besteed aan de karaktereigenschappen van Kai of de andere Ronin. In het geval van Keanu Reeves valt dat wel te begrijpen, want meer dan 1 karaktereigenschap kan hij niet uitdrukken, maar kijk je naar de Japanse cast dan had daar echt wel meer in gezeten.

Hetzelfde geldt voor het plot, dat zo slecht nog niet is, maar beroerd wordt verfilmd. Sommige stukken, zoals de ontsnapping van Kai uit een piratenkamp, zijn veel te gehaast, terwijl andere gedeeltes langdradig aanvoelen. De ronin maken allerlei oninteressante uitstapjes naar Kai's opvoeders - een soort rare reptielgezichten, om er maar een scheldwoord van Giphart doorheen te gooien - en naar afgelegen dorpjes voor wapens. Uiteindelijk blijft een kwartiertje over voor de daadwerkelijke wraak en de dramatische ontknoping, maar de kans dat de film je dan nog iets interesseert is ongeveer 1 op 47.

Oldboy

★★★

Wraak in een Amerikaans jasje haalt het niet bij wraakzuchtige Koreaanse kunststukjes. De remake van Oldeuboi is dan ook niet zo'n succes.

Een man (Josh Brolin) wordt gekidnapt en twintig jaar lang opgesloten in een motelkamer. Hij krijgt dagelijks een portie dumplings, een flesje wodka, op maat gemaakte TV-shows en de mogelijkheid brieven aan zijn dochter (Elisabeth Olsen) te schrijven. Na twintig jaar wordt hij opeens wakker in een kist in een weiland, gekleed in zwart pak met in de binnenzakken een iPhone en een zwarte zonnebril. De ultieme revenge movie kan beginnen.

Nouja, de ultieme revenge movie? Deze titel kan je toedichten aan het Koreaanse meesterwerk Oldeuboi uit 2003 waarop deze film is gebaseerd. In die film vervaagt de grens tussen prota- en antagonisten waardoor je als kijker steeds minder goed weet wie je nou moet aanmoedigen hun queeste te voltooien - een techniek die Koreanen goed beheersen. Kijk maar eens naar I Saw The Devil. Spike Lee beheerst dit minder, tot niet. Dus dan maar een schaamteloze remake.

Oldboy is op enkele scènes na een kopie van het origineel. Het plot wordt op exact dezelfde wijze afgewikkeld, maar ook de scène dat Joe tientallen kerels de baas is in een lange gang en de martelscène met zijn gijzelnemer zijn overgenomen van het origineel. Op kleine punten brengt regisseur Spike Lee veranderingen aan, maar om nou te zeggen dat hij het over een hele andere boeg gooit, nee.

De film op zich is niet slecht, alleen is het origineel zoveel malen beter. De hoofdpersoon is gemener, de sfeer rauwer, het plot nog nieuw en indrukwekkend en de suspense groter. Bij Oldeuboi zit je tot aan de allerlaatste scène op het puntje van je stoel. Oldboy is voorspelbaarder, vrij grof en erg stilistisch gefilmd, maar laakt de sfeer en spanning van het origineel.

Thor: The Dark World

★★

Thor is terug, de mensheid bestaat nog - helaas in dit geval, want dat betekent dat Jane Foster nog leeft - en voor de tweede maal op rij wordt het universum bedreigd door donkere elven met lasergeweren. 

Terwijl Jane Foster met liefdesverdriet is achtergebleven op Aarde, stelt Thor met zijn hamer Mjöllnir orde op zaken in het universum. Hup Thor, hup Mjöllnir! Mythologische locaties zoals Valaheim en Svartalfheim worden kortstondig aangedaan. Locaties die interessant zijn en die we willen zien. Thor verslaat er bijvoorbeeld een stenen golem, waarna het vijandelijke leger zich overgeeft. Zodoende is de orde op die wereld hersteld. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Dat komt later pas.

Ondertussen is Malecith, een dark elf, bezig met snode plannen. Hij valt Asgard binnen en dreigt met een wapen dat het hele universum kan vernietigen. Uiteraard kan dat slechts op één moment, en wel het moment dat alle planeten in één rechte lijn staan en worden verbonden door portalen. Of zwarte gaten. Of zoiets. Reizen van de ene naar de andere wereld is mogelijk in een ogenblik, het overstijgt zelfs de 'beam me down, Heimdall' methode waarop Thor normaal gesproken wordt geïntroduceerd. Dit plotelement maakt de zaken al wat complexer, met name omdat het allemaal vrij karig is uitgewerkt.

Het plot wordt problematischer wanneer Jane uit het niets naar een soort buitenaards massavernietigingswapen wordt geteleporteerd en rode materie haar lichaam overneemt. Verklaringen worden niet gegeven, maar het stelt Jane in staat nu ook eens met haar krachten te smijten. Vervolgens haalt Thor haar naar Asgard en dan begint de ellende pas echt. Malecith wordt namelijk ook aangetrokken tot de rode materie en een buitenaardse driehoeksrelatie begint gestalte te krijgen.

Het leukste aan Thor: The Dark World is Thor zelf, hoewel Loki ook zeker z'n charme heeft. Dat is op zich gunstig, ware het niet dat er nog zoveel andere personages op Aarde (saai!) rondlopen die minder interessant zijn. Net als in het vorige deel voegen Erik Selvig, Jane Foster, haar intern en diens intern te weinig toe. Iedere man zou bovendien Sif (Hup Sif!) verkiezen boven Jane Foster, een personage dat Natalie Portman maar niet tot leven kan laten komen.

Het plot in deze Thor sequel is nodeloos complex. Thor en Malecith vliegen in het slotgevecht door talloze werelden, niemand weet waarom Jane en Erik opeens zwaartekrachtvelden kunnen bedienen en de schijtlollige oneliners zorgen ervoor dat je de film niet meer serieus kan nemen. Dat is overigens sowieso lastig omdat de film grotendeels bestaat uit hypergeavanceerde dark elves met lasergeweren die vechten tegen Goden in middeleeuwse uitrusting.

The Counselor

★★

Een sterrencast, gerenommeerde regisseur en een groot schrijver maken The Counselor, een onnavolgbare film waarbij alles lijkt te draaien om vrouwen en een truck met stront. 

Michael Fassbender is de titulaire hoofdrolspeler, steevast ook 'counselor' genoemd. Hij heeft z'n zaakjes in orde, een leuke vriendin (Penélope Cruz) en geld zat, als je tenminste kijkt naar z'n appartement en auto. Maar het is allemaal niet genoeg. De counselor wil zijn vriendin middels een enorme diamanten ring ten huwelijk vragen. Om die ring te betalen gaat hij aan de slag als drugssmokkelaar.

De gevestigde criminelen bij wie de counselor aanklopt zijn Reiner (Javier Bardem) en Westray (Brad Pitt). Reiner is een rare snuiter, lijkt standaard high te zijn, komt heel nonchalant over en rakelt de meest vreemde, doch lachwekkende anekdotes op. Westray pakt het serieuzer aan en claimt elk moment uit de business te kunnen stappen om te rentenieren in een klooster.

Ik kan meer vertellen over de personages, zoals Cameron Diaz die een wel heel overduidelijke femme fatale neerzet, of Bruno Ganz die als juwelier in Amsterdam een bijrol heeft, maar daar schiet niemand wat mee op. Het plot is namelijk onbegrijpelijk. Gewoon niet te vatten. De hand, of beter gezegd, de pen van Cormac McCartney is alleen terug te vinden in enkele goed geschreven scènes, maar aan het plot valt geen touw vast te knopen.

Het gevolg is dat de sterrencast je al vrij snel koud laat. Betwijfel je het eerste uur nog je eigen verstandelijke vermogens en poog je de rode draad te vinden in deze film, tijdens het tweede uur moet je concluderen dat deze simpelweg ontbreekt. Plotgaten tot en met, een overschot aan overbodige personages en twee jachtluipaarden die te pas en te onpas als beeldvulling worden gebruikt. Ze zullen wel wat gekost hebben, die beesten, dus neemt Ridley Scott ze veelvuldig in beeld.

Wanneer je hebt geaccepteerd dat het verhaal in deze film niet te volgen is, valt er nog wel wat te genieten. Zoals van semi-filosofische anekdotes of theorieën over verschillende werelden, verpakt in mooie, eloquente Engelse zinnen die slechts kunnen ontspringen uit de geest van een briljant schrijver. Zelfs de Mexicaanse barkeeper houdt er interessante gedachten op na over de betekenisloosheid van de dood. Maar dit alles kan natuurlijk nooit compenseren voor het feit dat The Counselor een mislukte literaire misdaadthriller is.

Ender's Game

★★★

In de verre toekomst is de Aarde vijftig jaar geleden aangevallen door een buitenaards ras. De zogenaamde Formics, een kudde opgevoerde mieren, werden ternauwernood verjaagd door één man: Mazor Rackham. Nu vormen de Formics opnieuw een bedreiging en brengen ze een leger op de been. Tijd voor een nieuwe held.

Net als in Paul Verhoevens Starship Troopers voert Ender's Game een logica aan die nauwelijks te volgen valt. Neem deze zin: 'The purpose of this war is to avoid all future wars.' Juist, dus daarom reist de mensheid met een enorme ruimtevloot af naar de thuisplaneet van de Formics en geven ze de leiding van het leger aan een kind van een jaar of vijftien: Ender.

Het idee van kinderen oorlog laten voeren is een ver doorgetrokken idee van iets dat nu al bestaat. Ik heb het niet over kindsoldaten, maar over kinderen die ingewikkelde strategiespellen spelen en daarin beter zijn dan volwassenen. Er bestaat zoiets als een WK Gamen en daar winnen kinderen en Koreanen alle onmogelijke strategiespelletjes, zoals Starcraft. Dat is niet omdat volwassenen geen tijd hebben voor computerspelletjes, maar omdat kinderen een hoger reactievermogen hebben, sneller handelen en vaak volwassenen te slim af zijn. Dit gegeven gebruikt Ender's Game als argument om kinderen complete legers te laten aanvoeren.

Wat bij Starcraft niet uitmaakt, maar in het echt wel, is het doel van een oorlog. 'the purpose of war', dus. Oorlog moet gerechtvaardigd zijn, maar kinderen weten of snappen dat (nog) niet. Volwassenen wellicht ook niet, maar dat is een andere discussie. Een oorlog voeren om een hypothetische oorlog te voorkomen is geen gerechtvaardigde oorlog. Omdat kinderen weliswaar het leger aanvoeren, maar moreel niet verantwoordelijk zijn voor hun daden, zijn ze de ideale commandanten: mensjes zonder compassie, empathie of medelijden. In theorie briljante strategen, in werkelijkheid efficiënte massamoordenaars.

Dit hele concept werkt Ender's Game aardig uit, vooral omdat hoofdpersoon Ender (Asa Butterfield) wel al lichte sporen van een geweten vertoont en zelf al het onderscheid tussen een spelletje en de realiteit door krijgt. Ender is niet alleen tactisch zeer begaafd, ook is hij pienter en denkt hij na over de motieven van de Formics. Zijn ze daadwerkelijk zo slecht als kolonel Graff (Harrison Ford) hem doet laten geloven, of is er meer aan de hand?

Een ander sterk punt een Ender's Game zijn de acteurs. De meerderheid van de cast is niet volwassen - Harrison Ford compenseert - maar aan de acteerprestaties is dat niet af te lezen. Asa Butterfield (Hugo, The Boy in the Striped Pyjama's) heeft heel wat in zijn mars en ook tegenspeelster Hailee Steinfeld (True Grit) valt niet tegen.

Minder overtuigend is het plot, dat niet alleen gaten heeft, maar ook haastig wordt afgewerkt. Binnen een dag promoveert Ender van launchie naar cadet. Nog geen twee dagen later is hij commandant en twee weken daarna aanvoerder der strijdkrachten. Een aardige carrière, maar volstrekt ongeloofwaardig. Bovendien zijn de redenen onduidelijk waarom de hoop van de mensheid wordt gevestigd op Ender. Ja, hij wint de spelletjes in de arena en heeft veel tactisch inzicht, maar ook heeft hij de nodige psychologische problemen. Met de vloot van de vijand in aantocht en krap een maand te gaan lijkt het geloof in Ender meer een wanhoopsdaad dan een rationele beslissing.

The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking

★★

Vin Diesels oeuvre, als je bij Vin Diesel van zoiets mag spreken, bestaat voor het grootste deel uit twee langlopende reeksen: The Fast and the Furious en The Chronicles of Riddick. Van die laatste reeks kwam onlangs het derde deel uit genaamd The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking.

De reeks van Riddick begon met de film Pitch Black, waarin Diesel Richard B. Riddick speelt, een vechtlustige Furian die op zoek is naar zijn thuisplaneet Furya. Hij is de laatste van zijn soort, de locatie van de planeet slechts bij enkelen bekend en alle data betreffende de planeet is uit de archieven gewist. Furians hebben aangeboren nachtvisie, waardoor ze rare ogen hebben en overdag een soort fancy zonnebril moeten dragen. Verder lijken ze op mensen die de hele dag in de sportschool zitten.

De charme van Pitch Black was het feit dat het een survivalmovie was die zich op een vreemde planeet afspeelt. Riddick zit gevangen en zowel Riddick als zijn bewakers weten niet waar ze zijn, maar al snel komen ze in aanraking met allerlei vreemde wezens. De planeten waarop Riddick zich bevindt zijn meestal de thuisbasis van de vreemdste creaties die niets liever willen dan de indringers vermorzelen. Daarnaast kende Pitch Black een originele filmstijl waarin creatief gebruik wordt gemaakt van kleuren en lichtinval.

Riddicks tweede film was een stuk grootschaliger. Zogenaamde necromongers starten een invasie op de planeet waarop Riddick op dat moment toevallig is. Van de charme van het origineel was weinig terug te vinden en Riddick die het uitvecht tegen een ander buitenaards ras bleek niet zo'n succes. Het is daarom niet vreemd dat Dead Man Stalking terugkeert naar de roots van de reeks en Riddick wederom plaatst op een verlaten planeet met als voornaamste vijand de vreemde beesten die daar leven.

In vrijwel alle opzichten is Dead Man Stalking gelijk aan Pitch Black. Het grootste verschil is dat de moordlustige beesten in Pitch Black alleen in het donker verschenen en bij Dead Man Stalking fungeert de regen als de voorspeller van onheil. De vijandige beesten zijn namelijk een soort amfibieën die het beste gedijen in een vochtige omgeving. Ook de filmstijl, met vele tinten okergeel, maakt zijn rentree, na even weggeweest te zijn in deel twee.

Wat Dead Man Stalking echter niet weet te reproduceren is de charme van Pitch Black. De originaliteit is er natuurlijk wel af, Vin Diesel is nog altijd even zwijgzaam en oninteressant, de ondersteunende cast bestaat uit zeer matige acteurs en de spanning in de film is ver te zoeken. Regen is nu eenmaal niet zo angstaanjagend als duisternis. Daar verandert die gigantische onweersbui in de verte helemaal niks aan.

The Wolf Of Wall Street

★★★★

Leo doet The Great Gatsby nog eens dunnetjes over, maar dan met een goede regisseur en zonder hiphop. Het resultaat is briljant, al had het wel een half uurtje korter gemogen.

Dat Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio elkaar goed liggen is onderhand bekend. Sinds Gangs of New York is Leo Scorsese's muze en maken ze de ene na de andere topfilm. The Wolf of Wall Street is geen uitzondering. Het is misschien wel de beste film van de twee tot nu toe, want Leo is helemaal in zijn element als drugsverslaafde beurshandelaar Jordan Belfort die geen idee heeft wat hij met zijn geld moet. Hij wordt daarnaast bijgestaan door een wederom komische Jonah Hill, die zijn beste maatje Donnie speelt en exemplarisch is voor de lege en immorele wereld van de beurs in de jaren '80.

De film is gebaseerd op Belforts biografie en net als Gordon Gekko werd Belfort een begrip in beursland én zat hij een paar jaar in de bak voor fraude en andere criminele activiteiten. The Wolf of Wall Street valt echter niet te vergelijken met Wall Street, waarin Michael Douglas de rol van Gordon Gekko op zich neemt. Wall Street heeft een serieuze ondertoon, maar de wolf van Scorsese zet in op puur vermaak.

Belfort begint als een ambitieuze beurshandelaar en start onderaan de ladder in een enorm bedrijf. Tijdens dag één legt zijn afdelingshoofd (Matthew McConaughey) hem uit dat niemand weet wat de beurs gaat doen en dat alles gebakken lucht is. Het enige dat reëel is, is de commissie die de beurshandelaren opstrijken bij elke transactie. Belfort specialiseert zich dan ook niet in de beurs, maar perfectioneert zijn verkooptechnieken.

Er is een scène waarbij DiCaprio schittert als Belfort die een telefonische sale doet met een man die al aan de grond zit, maar vervolgens alsnog $10.000 investeert in een bedrijf waarvan Belfort net 3 minuten weet dat het überhaupt bestaat. Het mooie aan The Wolf of Wall Street is dat je vervolgens geen medelijden hebt met de man aan de telefoon, maar je waardering krijgt voor Jordan Belfort. Hierin ligt een groot deel van de kracht van de film, want Leonardo DiCaprio - hij doet tevens de voice-over - is als geen ander in staat om arrogant, immoreel, belachelijk rijk én aimabel te zijn.

Geld maakt niet gelukkig en teveel geld drijft mensen tot waanzin. Je ziet het bij (jonge) supersterren, je ziet het bij Belfort. Al snel is The Wolf of Wall Street een richtingsloze orgie waarin iedereen drugs gebruikt, feest viert, geld schept en alle connectie met de realiteit is verloren. Scorsese brengt het stijlvol en zonder opsmuk in beeld en hanteert een gelikte filmstijl die helemaal bij het beurswereldje past.

Belfort is immoreel, gaat vreemd bij de vleet, is de helft van de tijd high en zit de andere helft van de tijd aan de quaaludes, een volgens Belfort niet meer te verkrijgen drug. En dat is maar goed ook, als je ziet wat Belfort allemaal uitspookt. Het levert een rits aan hilarische situaties op, bijvoorbeeld wanneer hij een overdosis neemt. DiCaprio ziet er soms zo belabberd en fucked up uit dat je hem bij vlagen nauwelijks herkent.

Enige nadeel is dat de film 3 uur duurt en dat je na 2,5 uur drugs het wel een beetje gezien hebt. De film blijft onverminderd grappig, maar na een tijdje is het wel welletjes. Het laatste gedeelte van de film probeert DiCaprio de FBI te ontwijken en zijn geld veilig te stellen, maar als je dat soort dingen leuk vindt kan je beter Catch Me If You Can kijken.

The Spectacular Now

★★★★

Sutter en zijn vriendin Cassidy zijn 'the life of every party', aldus Sutter zelf. Deze status is goed genoeg voor Sutter, hij leeft namelijk 'in the moment'. Cassidy maakt het echter uit en Sutter moet zijn prioriteiten herzien. 

Sutter is een slimme jongeman die zich geen zorgen maakt over de toekomst. Misschien dat hij slaagt voor z'n examens, misschien ook niet. Verder studeren is hij nog niet van plan, want hij heeft zijn leven op orde als achttienjarige. Hij is populair, een graag geziene gast op feestjes, vriendelijk en sociaal. Hij woont nog bij zijn moeder en verkoopt stropdassen in een luxe kledingzaak. Als er klanten zijn tenminste. Zijn die er niet, dan lurkt hij aan een mixje van frisdrank en whiskey, zorgvuldig verhuld in een plastic beker met rietje.

Sutter ligt na een willekeurig feestje uitgeteld op een grasveld, is zijn auto kwijt en leert Aimee kennen, een intelligent en timide meisje. Het grasveld is namelijk haar voortuin. In veel opzichten is ze het tegenovergestelde van Sutter. Ze is ambitieus, wil later bij NASA werken, leest science fiction boeken die je achterstevoren moet lezen en haalt goede cijfers. Ze is tevens sociaal en vriendelijk, maar een iets minder graag geziene gast op feestjes, al wordt ze ook niet stereotyperend als het lelijke eendje geportretteerd. Het is gewoon niet het meisje dat je bij Sutter zou verwachten nadat je hem en Cassidy samen hebt gezien.

Sutter leidt een schijnbaar zorgeloos bestaan, maar Aimee legt de vinger meer dan eens op de zere plek. Zo blijkt dat Sutter zijn vader al 10 jaar niet gezien heeft, dat hij toch wel erg vaak zuipt (en daarna in de auto stapt) en dat zijn affectie voor Aimee een oprechte is. Hij gaat niet met haar om uit medelijden, vanwege een weddenschap of wegens de rebound. Het moment dat bij veel van dit soort films te vinden is, namelijk de onvermijdelijke ruzie waarna alles weer goed komt, ontbreekt hier dan ook. We hebben te maken met echte mensen, geen cliché filmpersonages. Dat is wel prettig.

De hoofdrol is weggelegd voor Miles Teller, die velen zullen kennen uit Projext X en 21 And Over. Zuipfilms dus, maar zijn doorbraak was het drama Rabbit Hole, met Nicole Kidman en Aaron Eckhart, waar hij een jongen speelt die verantwoordelijk is voor de dood van een kindje. Teller is een prima acteur, bewees dat al in Rabbit Hole en speelt hier opnieuw sterk. Hij is erg komisch en ik heb hard gelachen om met name Project X, maar ook de serieuze momenten gaan hem goed af.

Zijn tegenspeler Shailene Woodley is tevens geloofwaardig als ambitieuze tiener die als een blok voor de populaire Sutter valt. Haar onschuld op relatiegebied is aandoenlijk, haar ambitie begrijpelijk. Haar moeder voert namelijk de hele dag geen reet uit, waardoor Aimee de helft van de rekeningen met een krantenwijk moet betalen.

Sutter en Aimee blijken meer gemeen te hebben dan je in eerste instantie denkt en vormen na verloop van tijd een gezellig stel. Ze halen het beste in elkaar naar boven, delen hun persoonlijke verlangens en problemen en zijn eigenlijk een vrij normaal stelletje. Een zeldzaamheid, in filmland, maar dat wil niet zeggen dat de film saai is. Integendeel. The Spectacular Now toont aanzienlijk meer diepgang dan veel van haar oppervlakkige genregenoten en is zodoende een ware verademing.

Closed Circuit

★★

Farroukh Erdogan wordt gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij een aanslag in Londen. De rechtszaak vindt gedeeltelijk plaats achter gesloten deuren. Volgens de aanklager vanwege de altijd populaire 'national security', maar al snel blijkt er meer gaande te zijn.

Closed Circuit is geen typische rechtszaakthriller. Er wordt geen pleidooi in beeld gebracht en geen getuige gehoord. In plaats daarvan focust de film zich op het politieke machtsspel achter de schermen, een machtsspel waar de twee advocaten van Erdogan de dupe van worden.

Het is blijkbaar zo dat bij een gesloten rechtszaak er twee verschillende advocaten zijn om de beklaagde te verdedigen. We zien Martin Rose (Eric Bana), die Erdogan bijstaat wanneer het publiekelijke deel van de rechtszaak wordt afgehandeld. Wanneer er gevoelige feiten op tafel komen moet hij echter plaats maken voor 'special advocate' Claudia Simmons-Howe (Rebecca Hall). Beide advocaten verdedigen Erdogan, maar mogen bijvoorbeeld niet met elkaar overleggen.

Martin en Claudia zijn echter exen, hetgeen de zaak al enigszins compliceert. Daarnaast worden ze constant in de weg gezeten door MI5 en MI6 en zijn ze binnen mum van tijd slachtoffer van een complot. Closed Circuit laat de rechtszaak voor wat het is en probeert de kijker mee te voeren in de strijd die Martin en Claudia leveren tegen de machtige Britse politiek en geheime diensten, maar introduceert daarbij zoveel ongeloofwaardige elementen dat de film niet serieus te nemen valt.

Zo worden er bijvoorbeeld aan de lopende band mensen vermoord die bijna de waarheid boven tafel hebben. Daarnaast worden Martin en Claudia constant in de gaten gehouden, hebben ze dat ook wel door, maar weigeren ze actie te ondernemen. Closed Circuit portretteert de protagonisten als lotgenoten, maar voegt ze pas laat in de film bij elkaar, waardoor je je voornamelijk irriteert aan de naïeve houding van de twee. De film legt het er zo dik bovenop dat er iets niet in de haak is, dat je niet meer kan geloven dat het Martin en Claudia een uur kost om dit ook te ontdekken.

Escape Plan

★★★

Na The Expendables lijkt het helemaal koek en ei te zijn tussen Arnie en Sly. Ze werken opnieuw samen in Escape Plan, hetgeen verrassend genoeg geen actiefilm is, maar een thriller. Oké, een actiethriller dan.

Sylvester Stallone speelt Ray Breslin, een soort mystery guest, maar dan met een twist. Hij is namelijk een mystery prisoner, die gevangenissen test op ontsnappingsmogelijkheden. Hij spendeert soms 5 maanden in een gevangenis en wordt behandeld als een normale gevangene, tot hij weet te ontsnappen. Een vreemd beroep ja, maar het resultaat mag er wezen, want hij is de afgelopen 8 jaar al uit 14 gevangenissen ontsnapt en schreef er een boek over.

Onlangs hebben een aantal investeerders een geheime gevangenis gebouwd om daar mensen zonder proces op te sluiten en de inversteerders willen dat Breslin deze gevangenis gaat testen. Wat Breslin niet weet, is dat de warden (Jim Caviezel) Breslins boek uitgebreid heeft bestudeerd en dit als leidraad heeft genomen voor de bouw van de gevangenis. Sterker nog, het idee is helemaal niet om Breslin de gevangenis te laten testen, maar om hem ook levenslang op te sluiten.

Waarom, zal je denken? Nou, dat is het minpunt van de film: dat wordt niet duidelijk. Maar dan ook echt niet duidelijk. Breslin heeft een goede reputatie, werkt al jarenlang voor hetzelfde bedrijf, heeft geen banden met de onderwereld en er is geen enkele reden om hem op te willen sluiten. Net zoals er geen goed argument is voor het bestaan van deze gevangenis. Als Escape Plan het simpelweg had gegooid op een prestigestrijd of een sinister plot van de warden, dan was ik al tevreden geweest. Zo van: warden wil bewijzen dat zijn gevangenis escape proof is en heeft daarom dé specialist al jarenlang opgesloten. Maar niets van deze strekking, helaas. 

Toch mag dit de pret niet drukken. Escape Plan is namelijk één grote ontsnappingspoging uit een schijnbaar ondoordringbare gevangenis en weet in dat opzicht te overtuigen. Dat ligt niet alleen aan Breslin, die zeker overtuigend is als autoriteit op het gebied van ontsnappingen, maar ook aan Schwarzenegger en Caviezel. Arnie speelt Emil Rottmayer, een gevangene die wel te porren is voor Breslins ontsnappingsplan, en valt zowaar te betrappen op goed geacteerde scènes. Met name wanneer hij in de isoleer zit en in het Duits begint te jammeren. Caviezel steelt echter de show met een rol die geïnspireerd lijkt op de warden van The Shawshank Redemption. Net zo beheerst, net zo arrogant en bijna net zo goed geacteerd.

Grofweg 80% van Escape Plan is erg vermakelijk, zelfs wanneer de film middels een kleine twist met een dikke knipoog refereert naar het oude werk van de actiehelden. Het is alleen spijtig van het plot, maar dat het plot ondergeschikt is aan de grandeur van Arnie en Stallone is geen nieuws. 

Gravity

★★★★★

Al zwevend door de ruimte repareren Ryan Stone en Matt Kowalski een satelliet. Kowalski vertelt het ene na het andere mooie verhaal, Stone is pas een week in de ruimte en moet nog altijd wennen aan het gebrek aan zwaartekracht. Dan krijgen ze het slechte nieuws te horen: een lading ruimteafval van een kapotte satelliet komt met enorme snelheid op hen af.

De nieuwste film van Alfonso Cuárez (Children of Men) is een indrukwekkend en ambitieus project. De hele film speelt zich in de ruimte af, op een relatief klein oppervlak, en gedurende de hele film is alles en iedereen gewichtsloos. In de eerste scènes worden vele lange shots gebruikt waarbij er allerlei voorwerpen je om de oren zweven, terwijl op de achtergrond de Aarde als enige decorstuk pronkt. Het is prachtig gemaakt en je waant je als kijker tevens op 600 km hoogte.

Na het keuvelen van Kowalski, die achteloos met een jetpack rondjes cirkelt om de satelliet, en Stones reparaties neemt de film een wending. Het ruimteafval blijkt een ware ruimtestorm van brokstukken te zijn en richt enorme schade aan. De satelliet wordt verwoest en Stone en Kowalski zijn op elkaar aangewezen. Omdat bovendien het ruimteafval in een baan rond de aarde slingert, zal het niet bij één ruimtestorm blijven, maar krijgen ze elke anderhalf uur opnieuw bezoek van de vernietigende brokstukken.

Het concept van Gravity is simpel maar tevens briljant in al haar eenvoud. Het draait maar om één ding: overleven. En in de ruimte is dat een hele opgave, zoveel wordt wel duidelijk. De mens is weliswaar in staat om te ruimtereizen, maar er hoeft maar iets fout te gaan of de beperkingen van de mens zijn duidelijk. Zoals de behoefte aan zuurstof. Astronauten behoren tot de meest geniale mensen, maar moeten hun meerdere erkennen in de enorme krachten van het universum.

Gravity is een spannend ruimtespektakel met een sterk acterende Sandra Bullock wiens personage pas een week in de ruimte rond zweeft. Daar zet Gravity George Clooney tegenover, de grappenmaker, de ervaren astronaut en rots in de branding voor Stone. Naast een enerverend plot valt er ook te genieten van magnifieke beelden. Alfonso Cuárez zet met Gravity de nieuwe standaard voor ruimtefilms en het zal wel even duren voordat iemand hier een antwoord op heeft.

The Fifth Estate

★★

Een film over WikiLeaks kon niet uitblijven. The Fifth Estate maakt echter weinig duidelijk en hangt van losse gebeurtenissen aan elkaar. Een gemiste kans, want Julian Assange is ongetwijfeld een interessanter persoon dan deze film doet vermoeden. 

The Fifth Estate is zo'n historisch correcte film waarbij elk feitje en weetje over Julian Assange in de film verwerkt is. Daardoor bestaat de film uit een chronologische opsomming van gebeurtenissen die over de hele wereld plaats vinden en waarbij allerlei mensen betrokken zijn, variërend van de editor van The Times tot een lokale mensenrechtenactiviste in IJsland. Zelfs verscheidene Amerikaanse politici worden meegenomen in het plot. Vanaf het begin ben je het overzicht kwijt en gedurende de film blijft het zoeken naar de rode draad, die simpelweg ontbreekt.

Het gevolg is een chaotische film waar de enige herkenningspunten de nieuwsbulletins zijn. De video waarbij Amerikaanse soldaten burgers vanuit een helikopter beschieten komt bijvoorbeeld voorbij. Van een plot is echter nauwelijks sprake, waardoor de beleving vrijwel nihil is. Benedict Cumberbatch als Assange komt vooral over als een rare kwibus met een vreemd Australisch accent en niet bepaald als een geniale techneut die een gerespecteerd hacker was. Hij is bovendien verre van aimabel, al lijkt dat de intentie van de makers geweest te zijn. WikiLeaks groeit en Assange's ego ook, hetgeen uiteindelijk leidt tot een onuitstaanbaar karakter. Het is dan ook begrijpelijk dat Julian Assange zich niet kon vinden in deze film en Benedict Cumberbatch afraadde deze rol op zich te nemen.

Helaas voor Cumberbatch nam hij dit advies niet ter harte. Geen enkel moment in de film krijg je hoogte van Assange, waardoor er uiteindelijk bijzonder weinig te genieten valt in deze film. Ben je geïnteresseerd in de persoon Assange of het ontstaan van WikiLeaks? Dan ben je bij The Fifth Estate aan het verkeerde adres. En als dat al niet duidelijk wordt is er eerlijk gezegd geen enkele reden meer om deze film te zien, want alle spannende momenten en wetenswaardigheden zijn breed uitgemeten in de media en waren spannender op het 8 uur journaal dan ze op het witte scherm zijn.

Last Vegas

★★

Een bejaardenkomedie met een sterrencast is geen garantie voor succes, zo bewijst Last Vegas. Zelfs vier grootheden - Morgan Freeman, Kevin Kline, Robert DeNiro en Michael Douglas - kunnen de film niet redden van het belabberde script en de clichés die met de minuut tergender worden.

In Last Vegas gaan vier bejaarde mannen naar Las Vegas. Billy (Douglas) gaat trouwen, Archie (Freeman) heeft net een kleine beroerte gehad en wil ontsnappen aan zijn overbezorgde zoon, Sam (Kline) zit al 40 jaar met dezelfde vrouw opgescheept en wil wel eens iets anders - hetgeen zijn vrouw overigens prima vindt en hem een hall pass geeft - en Paddy (DeNiro) tot slot is sinds een jaar weduwnaar en komt zijn appartement niet meer uit.

Deze kruising tussen The Bucket List en The Hangover begint veelbelovend, namelijk met een grappige intro en vier uitstekende acteurs. In Vegas aangekomen vallen de mannen als een blok voor Diana (Mary Steenburgen), een loungezangeres op leeftijd die immer voor lege zalen zingt - het lot van een zangeres in Vegas. Billy twijfelt spontaan aan zijn 30-jarige verloofde, Paddy vergeet op slag zijn overleden vrouw en Sam komt erachter dat viagra blijkbaar niet altijd nodig is om een erectie te krijgen.

Ja, dat soort humor schotelt Jon Turteltaub (National Treasure) ons voor. Het is 'genieten' van clichématige generatiekloofgrappen en grappen over andere kloven. De mannen zelf zijn al niet veel leuker. Met name Sam maakt gretig gebruik van zijn hall pass al is hij vrouwen versieren al lang verleerd. Wanneer het dan eindelijk raak is en een mooie 25-jarige dame naakt voor hem staat, krabbelt hij terug! Hij denkt aan 40 jaar huwelijk. Cliché, maar oké. Zij begrijpt het, kleedt zich aan, zegt dat ze ooit ook hoopt zo'n oprechte man te mogen trouwen en verlaat de hotelkamer, waarna Sam haar naroept dat een blowjob nog niet out of the question is.

Ik vind dat echt tenenkrommend, een man van 65 die in een zogenaamde feel good movie dit soort fratsen uit haalt. Die laatste opmerking haalt alle geloofwaardigheid uit het personage. Het is niet makkelijk om Morgan Freeman of Kevin Kline onsympathiek te vinden, maar in Last Vegas lukt dit. Turteltaub had de overbelichte seksistische leegte en schraalheid van Las Vegas niet beter weer kunnen geven dan met Last Vegas. Alles is er nep, van de vrouwen tot het script.