The Wave

★★

Afgelopen weekend was er eentje die in het teken stond van natuurrampen - qua films dan. Naast de krachten van de Mount Everest (en de krachten van The Force, maar dat is een ander verhaal) was er een andere berg die nogal wat leed veroorzaakte. Deze berg staat een stukkie dichterbij ook, namelijk in Noorwegen.

Want wat blijkt nou, uit de intro van de film? Noorwegen was de afgelopen eeuw meerdere malen slachtoffer van tsunami's die weer werden veroorzaakt door stukken berg die in fjorden of meren vallen en die vallen op hun beurt weer doordat de bergen in Noorwegen blijkbaar constant in beweging zijn. Dat je het even weet. En nu leek het de Noorse makers van The Wave leuk om een film te maken over wederom een tsunami als gevolg van een aardverschuiving waarbij vele Noren omkomen, maar ook een paar niet.

En is dat idee leuk? Nou, het is wel oké. The Wave is niet bijzonder origineel en dat speelt de film soms parten. Zo is de hoofdpersoon Kristian een geoloog die op het punt staat te emigreren, maar op zijn laatste dag breekt de pleuris uit en vindt er een enorme landverschuiving plaats. Zal je altijd zien. Z'n vrouw Idun werkt als hostess in een hotel dat op zeeniveau in de vallei ligt. En ook niet al te indrukwekkend zijn de special effects, waarbij vooral het water zich vreemd gedraagt en er behoorlijk nep uit ziet.

Wel aardig zijn de zonovergoten shots van de fjorden en het Noorse berglandschap, dat toch van ongekende schoonheid is. Ook helemaal goed zijn de menselijke relaties tussen Kristian, Idun en hun twee kinderen. Er is nauwelijks sprake van conflict en dat is ook wel eens verfrissend. Dat met name Idun als hostess van een hotel in paniek toch wel erg vreemde acties onderneemt en zich totaal niet bekommert om de gasten is dan weer jammer. The Wave had wel potentie, maar weet het natuurgeweld en het drama niet over te brengen op het publiek, waardoor je in tegenstelling tot de vele Noren helaas niet wordt meegesleept in deze film.

Everest

★★★★

Waarom mensen de hoogste berg ter wereld willen beklimmen met alle risico's van dien blijft voor velen een raadsel. Dat raadsel weet Everest gedeeltelijk op te lossen, terwijl tegelijkertijd de kijker betrokken raakt bij de barre tocht naar de top. 

In 1953 bereikten Edmund Hillary en Tenzing Norgay voor het eerst de top van de Mount Everest, in Everest steevast 'Everest' genoemd. Daarna probeerden vele professionele klimmers het ook. Een kwart van hen stierf. In 1992 begint Rob Hall (Jason Clarke) een bedrijf dat amateurs naar de top leidt: Adventure Consultants. Dat gaat een heel aantal jaren goed, tot 1996, het jaar waarin de film zich afspeelt.

We maken kennis met het team. Rob is de leider van de expeditie en wordt bijgestaan door basecamp manager Helen (Emily Watson) en arts Caroline (Elizabeth Debicki). Z'n klanten zijn onder andere Doug (John Hawkes), een postbode, Beck (Josh Brolin), een redneck uit Texas die denkt wel even de berg te beklimmen en schrijver Jon Krakauer (Michael Kelly) die verslag zal doen van de trip.

Krakauer vertolkt de gedachten van het publiek. Waarom willen mensen nou die berg op? Het leidt tot een paar mooie scènes waarin met name Doug schittert en ook Beck steeds menselijker trekjes krijgt. Everest zet de personages goed neer, geeft ze hun eigen achtergrondverhaal en laat ze bonden met elkaar door het gevecht aan te gaan met de onverzetbare berg. De machten der natuur winnen het altijd van het individu, maar met teamwork valt veel te bereiken.

Het wordt duidelijk hoeveel planning er aan de beklimming vooraf gaat. Sherpa's, zuurstof, touwen die in orde moeten zijn, radio's die moeten werken, de weersverwachting, alles moet goed geregeld zijn. Gebeurt dat niet, dan kan het catastrofale gevolgen hebben.

Krijg je van deze film nou inspiratie om een berg te gaan beklimmen? Nou, ik niet, maar wat Everest wel heel mooi doet is het sentiment weergeven op zo'n berg. Het toont meerdele malen de massiviteit van Everest met helikoptershots. Indrukwekkend. Dat in combinatie met een sterke cast die personages vertolken met menselijke drijfveren maakt Everest tot een succes.

Maze Runner: The Scorch Trials

★★★

De kinderen mogen dan ontsnapt zijn aan een doolhof, de kijker duikt er middenin. Want wat is er nou aan de hand en wie is wie? 

Het zal niet makkelijk zijn: eerst verlies je allerlei lotgenoten in The Glade, wordt je overwoekerd door mechanische spinnen en kom je er achter dat de wereld is vergaan. Daarna ontsnap je aan alle ellende, om vervolgens een nieuwe bak troep over je uitgestort te krijgen. Die nieuwe bak wordt The Scorch Trials genoemd en is voor de hoofdrolspelers een stuk minder plezant dan voor de kijkers.

Want hoe zat het ook al weer? Bij wijze van experiment zijn een hoop kinderen opgesloten in doolhoven, schijnbaar om een soort survival of the fittest te initialiseren. De mensheid heeft namelijk te maken met een zombievirus, extreme global warming en met een lading gestoorde wetenschappers die middels de organisatie genaamd WICKED (wie had het ooit gedacht?) proeven uitvoeren op kinderen die immuun blijken te zijn voor het virus. Doel, middelen en iets heiligs, dat werk. 

In deel twee zijn de kinderen dus gered en komen ze in een nieuwe instelling, maar al snel blijkt de ellende niet voorbij. Op de vlucht voor WICKED, zombies, ziekten en de hitte rennen en vliegen Thomas en z'n matties van A naar B naar C, bijgestaan door nieuwe mensen en rebelse organisaties.

Helaas houdt de film daar ook wel een beetje op. Regisseur Wes Ball weet in een postapocalyptische wereld niet datzelfde gevoel te creëren als de makers van The Hunger Games, maar blijft steken op het niveau van Insurgent. Het is allemaal wat oppervlakkig, van acteerwerk tot verhaal. Storend is het niet, maar goed evenmin. 

Heel erg gemiddeld dus, een typisch tweede deel. Wel krijgt WICKED steeds meer gestalte, net als de verscheidene personages, hetgeen wel eens tot een mooi deel drie zou kunnen leiden. Ik geef de franchise de voordeel van de twijfel en ben benieuwd wat de makers als finale in petto hebben. 

Son of Saul

★★★★★

Wanneer de filmhuismedewerker je succes wenst als je het kaartje hebt gekocht, weet je wel hoe laat het is. Tijd voor Son of Saul, een naargeestige film die ondanks al z´n close-ups een bepaalde afstand tot het publiek weet te bewaren.

Tijdens het kijken naar Son of Saul bekruipt je een vervreemdend gevoel. Je ziet een Hongaarse man genaamd Saul die bijzonder dicht op de huid wordt gefilmd. Saul wordt middels close-ups gefilmd, zowel van voren als over de schouder. Duitsers schreeuwen om hem heen, alles moet sneller. Saul heeft een verbeten uitdrukking, soms haast emotieloos.

Saul is een soort hulpje in een concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog, een Sonderkommando. Hij maakt de gaskamers schoon en voert de lijken ('stukken' genoemd door de Duitsers) af en stopt ze in de ovens. Rondom Saul gebeuren de meest verschrikkelijke dingen en Saul is er constant mee bezig. Hij lijkt door alle gruweldaden afgestompt, totdat hij zijn eigen zoontje vindt in de gaskamers.

De dood van zijn zoon geeft Saul weer een doel. Op vreselijke manieren worden enorme hoeveelheden mensen vergast en vervolgens verbrand. Op de plek waar de onmenselijkheid nieuwe hoogtepunten bereikt, wil Saul zijn zoon proberen een waardig afscheid te geven door hem te begraven. Hij speurt het kamp af naar een rabbi, terwijl de andere Sonderkommando's een opstand voorbereiden.

Son of Saul zet een ongekend grauwe, duistere sfeer neer. De film speelt echter niet in op de emotie, zoals zoveel andere oorlogsfilms waar middels mooie synfoniearrangementen de tranen uit de buizen sijpelen. Door de cameravoering en het feit dat de focus letterlijk en figuurlijk ligt op Saul blijft er een zekere afstand bestaan tussen publiek en gruweldaden, die nooit scherp in beeld worden genomen. Je ziet slechts de reactie van Saul op het geheel, hetgeen veel effectiever is dan de gruweldaden direct te verfilmen.

Pas in de allerlaatste scène zien we Saul voor het eerst met een glimlach op zijn gezicht. Dat moment heeft enorm veel kracht na een overdaad aan ellende. De impact van de film dendert nog na tijdens de aftiteling, waar je voor het eerst melancholische muziek hoort. Het is moeilijk om het lege gevoel te beschrijven dat achterblijft na het kijken van deze film. Wel kan ik melden dat je deze film absoluut moet zien. Het is een van de meest indrukwekkende films van het jaar.

Black Mass

Black Mass

★★★★

Regisseur Scott Cooper debuteerde met Crazy Heart en maakte vervolgens Out Of The Furnace. Niet zo vreemd dat hij voor zijn derde film een wereldcast bij elkaar heeft verzameld, een cast waarbij Johnny Depp de bekendste naam is. 

Kingpin Jimmy Bulger (Johnny Depp) maakt carrière in het ondergrondse van South Boston in de jaren '70, ook wel 'Southie' genoemd door de bewoners. Jimmy is opgegroeid met John Connoly (Joel Edgerton) die tegenwoordig een FBI-agent is. Jimmy's broer Billy (Benedict Cumberbatch) is senator en een van de machtigste mannen van de staat. 

De driehoeksrelatie tussen de mannen is de rode draad in de film. Ze proberen elkaar te beschermen, net zoals ze dat deden toen ze klein waren, maar wanneer Jimmy door de dood van naasten steeds dieper de onderwereld induikt en roekelozer wordt, duurt het niet lang voordat de situatie onhoudbaar wordt. 

Daarnaast worden de gangsters van weleer scherp en menselijk neergezet door Scott Cooper. Loyaliteit staat hoog in het vaandel tussen de mannen. Er moeten echter moeilijk keuzes worden gemaakt, zeker wanneer steeds meer mensen geïnteresseerd raken in Jimmy Bulger. Net als in veel andere gangsterfilms trekt de hoofdpersoon op een gegeven moment te veel aandacht.

Black Mass is een fijne film. Het verhaal is solide en goed uitgewerkt (en waargebeurd ook), het acteerwerk is top en het is fijn om Depp weer eens goed te zien acteren in een goede film. Hij heeft ladingen make-up op, ziet er bijzonder ongezond en onsmakelijk uit en is eigenlijk compleet onherkenbaar, maar hij speelt weergaloos.  

Slechts een schim van Skyfall

Spectre

★★★

Spectre geeft je op slechts enkele momenten het gevoel dat een vakman als Sam Mendes de regie in handen heeft. De opening credits zien er zeer gelikt uit, met overal tentakels en mooie muziek. Heerlijk Bond en meteen krijg je zin in de film. De eerste scène, een minutenlang durend shot waarin Daniel Craig tijdens de Day of the Dead in Mexico door een hotel struint, is groots opgezet en prachtig verfilmd. 

Al snel vervalt de film echter in een structuur waarin James van hot naar her wordt gestuurd zonder dat iemand ook maar enig idee heeft waarom. Allerlei mooie locaties worden aangedaan, de film raast in sneltreinvaart naar het einde toe en daardoor valt het allemaal niet zo op, maar als je nou bekijkt wat er in feite aan verhaal in zit? Het is bijzonder karig en staat in schril contrast tot bijvoorbeeld Skyfall.

Neem de schurk van de film: Christophe Waltz. Niet alleen duurt het een uur voor de beste man in beeld komt, vervolgens is ook totaal niet duidelijk wat zijn beweegredenen zijn, afgezien van een matig gefabriceerd wraakverhaal. Waarom hij alle informatiestromen in de wereld wil controleren weet niemand en dat is een gemiste kans. Waltz is een groot acteur, maar heeft relatief weinig tijd om zijn onuitgewerkte personage over te brengen. Het lukt hem dan ook niet en hij staat in schril contrast met James' vorige vijand, de charismatische collega-spion uit Skyfall.

Ik noem Skyfall een paar keer, omdat dat niet alleen de meest succesvolle Bondfilm ooit was, maar ook een bijzonder goede film. Misschien wel de beste Bond ooit. Spectre is echter geen schim van Skyfall, terwijl de cast en crew vrijwel intact zijn gebleven. 

Toch kent Spectre wel een paar lichtpuntjes. Zo is de humor meer aanwezig dan in voorgaande delen, waardoor de film lekker luchtig blijft. Na het grauwe van Skyfall was dat misschien wel nodig. Daarnaast is Oscarwinnares Lea Seydoux een fijne Bondgirl die niet alleen de Franse schone uithangt, maar ook een gelaagd personage neer weet te zetten waar James zijn handen aan vol heeft. Dat is wel eens anders geweest. Ook Q (Ben Whishaw) en M (Ralph Fiennes) hebben kleine, maar sterke rollen en tillen de film naar een hoger plan. 

Als een poema

Het LUX-leven heb ik tijdelijk achter me moeten laten. Niet meer twee, drie keer in de week naar het filmhuis om de premières van die week te zien en er op de radio wat over te vertellen. Tegenwoordig plof ik op een rode bank in Nieuwegein, kijk ik DWDD en speel ik FIFA met m'n collega's. 

Gisteren had ik na een paar best drukke weken (zeker voor mijn doen) eindelijk weer eens tijd om naar het filmhuis te gaan. De routine is onveranderd gebleven: bij de kassa bepalen wat er draait, vrij random iets kiezen en dan een kopje koffie of cola.

Ik zit aan een lange leestafel die zich in het midden van de lobby van LUX bevindt en voor mij gaat een vrouw zitten. Ik herken haar, want ze werkt in LUX. Jaar of vijftig, waant zichzelf vijfendertig, verder volkomen vorm- en stijlloos. Maar wel vriendelijk, dat wel. D'r jas gaat uit en ze blijkt een poema-outfit aan te hebben. Wijde poemabroek en een soort poemagewaad eroverheen. Het doet fysiek en mentaal pijn aan de ogen. Ik denk aan Herman van Veen die ooit aan Martin Simek probeerde uit te leggen hoe hij het podium betrad: 'Als een poema.'

Beige-oranje tinten fladderen in het rond wanneer ze plaats neemt en mij aankijkt. Ik denk aan iets naars om m'n lach te bedwingen en focus me maar op het stelletje links van mij. Er lag overigens wel een krant, en ik deed alsof ik die las, maar mensen zijn vaak leuker dan letters. Het stel is in de veertig en nog niet lang bij elkaar. De vrouw meldt de man dat ze in de zwangerschap somber was geweest. '9 maanden lang?' 'Ja, 9 maanden lang.' Terwijl de vrouw steeds verder in het schulpje kruipt waar met koeienletters 'SLACHTOFFER' op staat, probeert de man het nog eens: 'En je man dan?' 'Hoezo?' 'Wat vond die ervan?' 'Oh, die was op zakenreis.'

'9 maanden lang?' hoorde ik mezelf denken.

Dan begint de film. Ik begin meteen maar met de conclusie, namelijk dat iedereen Youth - La giovinezza moet zien. Wat mij betreft de mooiste film van het jaar.

Youth - La Giovenizza

★★★★★

Regisseur Paolo Sorrentino (La Grande Bellezza) levert wederom een meesterwerk af. De oude vrienden Mick (Harvey Keitel) en Fred (Michael Caine) vertoeven in een luxe, Zwitsers resort waar ook bekende acteurs, Miss Universe en Diego Maradonna zich bevinden. Mick is een bekende regisseur en werkt aan zijn laatste film, terwijl Fred zijn leven als componist en dirigent achter zich heeft gelaten.

Mick en Fred blikken terug op hun levens, mijmeren over oude liefdes en becommentariëren de huidige gasten, al dan niet met wat vooroordelen. De dialogen zijn van hoog niveau en vaak erg grappig. Het cynisme dat er op de oude dag is ingeslopen en de scherpzinnige geest van de mannen is fascinerend. Het script is ontzettend goed geschreven, terwijl er eigenlijk nauwelijks sprake is van een verhaal.

Naast wat oude rotten in het vak zijn ook mensen als Paul Dano en Rachel Weisz van de partij. Dano speelt een acteur die zich voorbereidt op een bijzondere rol. Weisz is Lena, de dochter van Fred. De relatie tussen Lena en Fred is niet altijd goed geweest en Rachel Weisz heeft een scène waarin ze haar frustraties uit over het verleden. Het zijn dit soort ononderbroken shots waar ze recht in de camera kijkt en haar hart lucht die deze film zo prachtig maken. Het doet me denken aan Emma Stone die op dezelfde manier tekeer ging tegen Michael Keaton in Birdman en daar een Oscarnominatie voor ontving. Weisz speelt ook zo'n bijrol die haar op z'n minst een nominatie op zou moeten leveren.

Naast geweldig acteerwerk en een hoop chemie (ook tussen Paul Dano en Michael Caine) zit de film boordevol met magnifieke beelden. Het camerawerk en de cinematografie zijn adembenemend en dit is zo'n film die je echt in de bioscoop moet zien. Beelden van de jeugd, in al haar schoonheid gerepresenteerd door Miss Universe, staan haaks op close-ups van de rimpelige oude mannen. Ook heeft Sorrentino oog voor kunst en het Zwitserse berglandschap.

The Lobster

★★★★

The Lobster speelt zich af in een maatschappij waarin het niet geoorloofd is single te zijn. De reden wordt niet gegeven, maar op het moment dat iemand single is (al dan niet na overlijden van je partner) dan word je gedeporteerd naar een hotel waar je 45 dagen de tijd krijgt om een nieuwe partner te vinden. Slaag je daar niet in, dan verander je in een dier naar keuze.

Colin Farrell kiest voor een kreeft. Want die worden oud, blijven vruchtbaar en leven in de zee. 'An excellent choice', aldus de hotelmanager. De meesten willen een hond zijn, waardoor er zoveel honden zijn. En niemand is geïnteresseerd in bijvoorbeeld een blauwe vinvis, waardoor de soort uitsterft.

Het zijn dit soort komische dingetjes die de film een eigen karakter geven. Iedereen houdt vast aan een soort absurde logica, die de hele film lang in stand wordt gehouden. Ook wordt er heel gematigd geacteerd en zitten emoties vooral onderhuids. Colin Farrell kan dit als geen ander, maar ook Rachel Weisz weet te intrigeren zonder veel gevoel te leggen in haar personage.

In sommige opzichten is The Lobster een film die heel ver van de realiteit staat, maar op andere punten is de film herkenbaar. Met name als je single bent en hoe daar soms tegenaan wordt gekeken. Want laten we eerlijk zijn. De verwachting is toch wel dat je op een gegeven moment een relatie hebt. Die verwachting, die expliciet aanwezig is in vragen van m'n moeder, en soms impliciet aanwezig in andere gesprekken, wordt in The Lobster enorm overtrokken, hetgeen resulteert in een absurde samenleving waarin eenzaamheid niet wordt getolereerd. En in bepaalde opzichten lijkt die samenleving best op de onze.

The Lobster is een tikje absurd, zwartgallig, komisch en uiteindelijk ook wel deprimerend. De kracht van de film is dat deze emoties tegelijkertijd plaats kunnen vinden, wanneer bijvoorbeeld een kameel rondloopt in de bossen rondom het hotel. Grappig, maar ook triest. Ik zou een okapi willen worden, al is het maar om dit koddige dier in stand te houden.

Ice and the Sky

★★

In Ice and the Sky gaan de makers van March of the Penguins op zoek naar een belangrijke Franse glacioloog: Claude Lorius. Deze man die ondertussen 82 is, heeft baanbrekend werk verricht op het gebied van wetenschappelijk onderzoek op Antarctica. Hij is onder andere verantwoordelijk voor een hoop kennis over de ijstijd, heeft nieuwe technieken ontworpen om ijs te boren en is een van de vooraanstaande wetenschappers als het gaat om klimaatverandering.

De regisseur Luc Jacquet zoomt in op het persoonlijke leven van Lorius, die al sinds de jaren '50 onderzoek doet. Hij ging mee op de eerste poolexpedities van Frankrijk en verzette bergen werk. Er is veel beeldmateriaal beschikbaar uit die periode, waar Jacquet dankbaar gebruik van maakt. Zo ontstaat een mooie schets van het leven van Lorius en komen we ondertussen te weten wat er allemaal mis is met het klimaat en hoe vroeger poolexpedities werden georganiseerd. Best interessant en de sterke voice-over is tevens verhelderend.

Maar dan kantelt de film en komt de nadruk op het klimaat te liggen. En het ligt er net iets te dik bovenop ook. Zo dik als lagen ijs op Antarctica, en dat begint na een tijdje toch wel te storen. Dat hele moralistische gedoe over CO2-uitstoot. De film eindigt met: 'Nu weet je ook hoe het zit, want je hebt deze film gezien. Maar nu is de vraag, wat ga je er mee doen?'

Ja, weinig. Ik kom hier voor m'n lol. Ik laat me de wet niet voorschrijven door een pretentieuze, chauvinistische Franse documentaire zeker?

De docu an sich is best aardig, net als Blackfish dat was, maar het morele gemijmer eromheen daar kan ik slecht tegen. En dan die glacioloog. Lorius is een hele bescheiden man, maar wordt ontzettend opgehemeld. Ik denk dat 'the Sky' in de titel een verwijzing is naar hem. Wel dertig keer zien we een shot van Lorius die op een ijsschots voor zich uit staart, blijkbaar peinzend over de toekomst van de mensheid.

Luc Jacquet verwierf faam en een Oscar met z'n pinguïns, maar vliegt uit de bocht in deze docu. Waggelende vogels zijn beter aan hem besteed dan maatschappijkritische documentaires. Jammer, want met wat minder nadruk op de morele verantwoordelijkheid van de kijker was dit een prima documentaire geweest.

Trippen met hippies en een buschauffeur

Paradise Trips

★★★★

Een nukkige buschauffeur rijdt een stel Vlaamse hippies naar een groot hippiefeest in Kroatië. De tegenstelling tussen de conservatieve chauffeur en zijn vracht is enorm, hetgeen een hoop conflicten veroorzaakt en een fijne film oplevert. 

Je ziet het al voor je: een gepensioneerde, besnorde oude knar die heilig gelooft in wetten en regels neemt een paar slokken van een hallucinerend goedje op een festival en heeft de tijd van zijn leven. Veel films zouden deze scène compleet om zeep helpen, The Hangover bijvoorbeeld. Maar niet Paradise Trips, die de realiteit beter aanvoelt en snapt dat wanneer iedereen zo'n goedje inneemt het schier onmogelijk is überhaupt een ongemakkelijke situatie te creëren.

Deze onvermijdelijke scène is dan ook niet cliché en wordt prachtig en stijlvol uitgewerkt middels Super Mario poppetjes. Eerder op de dag speelde Mario op een GameBoy Super Mario. De virtuele realiteit komt z'n trip binnen en levert geweldige shots op van de chauffeur die op paddenstoelen springt, munten verzamelt en compleet euforisch is.

Voordat dit feest plaatsvindt, toont Mario zich van een andere kant. Star, nors, chagrijnig. Hij botst constant met de jongelingen, die alle regels aan hun laars lappen en zich een week lang laten gaan in ware hippiefestivalstijl. LSD, drank, gewaden, alles delen, houtsnijwerk, hoepels, diaboloën, fakkelzwaaien, dat werk. Dan blijkt tot overmaat van ramp Mario's zoon Jimmy ook aanwezig te zijn. Ze hebben al jaren geen contact meer en kunnen elkaars bloed wel drinken. Maar ze kunnen geen kant op. Ze worden gedwongen de confrontatie aan te gaan, al dan niet in gang gezet door hun wederhelften Linda (Mario's vrouw) en de Nederlandse Miranda (Jimmy's vrouw).

Het mooi bedachte dubbelzinnige Paradise Trips is een familiedrama in een hippiesetting. De hoofdrol wordt geweldig vertolkt door Gene Bervoets, die ondanks Mario's vele tekortkomingen de kijker meevoert in zijn tocht. Hij is zowel een oude viespeuk als zorgzame grootvader, zowel onuitstaanbare bejaarde als trippende chauffeur. Daar lijnrecht tegenover staat Jimmy die niks moet hebben van kapitalisme, Coca Cola en commercie. Hij projecteert zijn frustratie over de maatschappij op zijn zoontje Sunny die mede daardoor totaal geen zin heeft in een week hippies zonder cola. 

Bij een goede (road)trip hoort goede muziek en ook dat zit wel snor. Prachtige Spaanse gitaarmuziek begeleidt de bus en haar inboedel naar het festival. Daar aangekomen is het stampen op viscerale beats, industriële techno, lekkere drugsmuziek dus. Het plaatje klopt helemaal. En dat geldt eigenlijk voor de gehele film. De Vlamingen kunnen weer een fijne film toevoegen aan hun kast met filmische pareltjes. 

Nee, dit komt niet meer goed

Every Thing Will Be Fine

★

Regisseur Wim Wenders begon met Duitse films in de jaren '70, kreeg internationaal erkenning door films als The American Friend en Texas, Paris en maakte de afgelopen vijftien jaar voornamelijk documentaires. Nu weer eens een film dus. Een draak, dames en heren, een draak.

Tomas (James Franco) is schrijver en heeft zich afgezonderd in een hutje op een enorme sneeuwvlakte. Het is de winterse equivalent van strandhuisjes aan zee. Mensen ijsvissen, rijden schijnbaar willekeurig wat rond op sneeuwscooters en vragen aan Tomas hoeveel bladzijden hij heeft geschreven. 'Twee,' is het antwoord. Tomas neemt zichtbaar geïrriteerd de telefoon op als zijn vriendin voor de zoveelste keer belt. Waar hij is weten we niet. Waarom hij inspiratie denkt op te doen in deze troosteloze omgeving evenmin.

Tomas maakt een ritje. De film ook. Tomas rijdt een kindje aan, het kindje overlijdt, Tomas wordt depressief, Tomas maakt het uit met zijn vriendin en een paar maanden later doet Tomas een zelfmoordpoging in een motel. Dit alles is in een minuut of drie verfilmd, waarna Tomas en zijn vriendin in het ziekenhuis een gesprek voeren over de toekomst. Na deze vreemde proloog begint de film en wordt er geschakeld tussen Tomas en Kate, de moeder van het overleden kindje.

Every Thing Will Be Fine kent subliem camerawerk met mooie trage shots. Het past perfect bij de troosteloze omgeving waarin dit drama zich voltrekt. De beelden zijn om te smullen, maar helaas geldt dat niet voor de rest van de film. Het meest opvallend zijn de zeer onnatuurlijke dialogen, waarin de acteurs hun tekst zonder enige emotie van een autocue lijken te lezen. De gesprekken zijn vervreemdend en lijken in de verste verte niet op hoe mensen normaal gesproken met elkaar om gaan. Of dit een stijlkeuze is of niet is de vraag, maar het pakt in ieder geval niet goed uit.

James Franco heeft soms zo z'n momenten in films, met name in komedies, maar hier is hij totaal verkeerd gecast als schrijver. Hij heeft meer de blik van een angstige huurmoordenaar of een junkie, maar op een schrijver lijkt hij in de verste verte niet. Kijk nou naar het plaatje hierboven. Deze twee mensen hebben een normaal gesprek! Alsof Charlotte Gainsbourg hem vertelt dat ze eigenlijk een man is en hij denkt: 'HMMMMM.' Nee, ze vertelt hem in deze scène over haar overleden zoon. Deze blik slaat he-le-maal nergens op, zou Gijp zeggen. Dit doet Franco dus constant, alsof-ie aan het einde van de film iedereen neer gaat maaien. Het is armoede. Een brok onvermogen.

Tja, en dan het verhaal. Behoorlijk matig hoor. Zo'n schuldvraag melodrama waar al zoveel betere varianten van bestaan. Denk aan Rabbit Hole met Nicole Kidman en Aaron Eckhart - een prachtige film. Op geen enkel moment heb je het idee dat het nog goed komt met deze film. En die gedachte blijkt correct.

Boksfilm zonder punch

Southpaw

★★

Bokser Billy Hope bokst in de openingsscènes voor het kampioenschap. Hij incasseert de ene klap na de andere, staat op zijn laatste benen, maar wint uiteindelijk het gevecht. Dan sterft Billy's vrouw na een dodelijk ongeval en moet Billy ook klappen buiten de ring incasseren. 

Na Maureen's dood gaat het bergafwaarts met Billy. Niet dat het ons op dit moment heel erg boeit, want de personages zijn net geïntroduceerd en het drama wordt middels een trechter door de strot geduwd. Nogal geforceerd, op z'n Amerikaans, met veel tragische muziek en verslagen poses. Vrij typisch voor regisseur Antoine Fuqua die zich al eerder aan Hollywoodclichés bezondigde in Olympus Has Fallen en Brooklyn's Finest.

Billy, die al z'n hele leven door vrouwlief en managers wordt geleefd, weet zich geen raad. Zelfs wanneer zijn dochter dreigt ondergebracht te worden bij de Jeugdzorg, lijkt Billy de ernst van de situatie nog altijd niet in te zien. Maar zoals dat gaat in films krabbelt Billy op. Samen met zijn nieuwe coach Tick (Forest Whitaker) brengt hij wat structuur aan in zijn leven, hetgeen nodig is om het vertrouwen van zijn dochter Laila terug te winnen. Billy's doel: het verslaan van zijn aartsrivaal Miguel Escobar (Miguel Gomez) die betrokken was bij Maureen's dood.

Southpaw, hetgeen de niet reguliere boksstand is (rechtervoet voor), probeert zoals meer boksfilms het familiedrama te integreren met de actie. Warrior slaagt hier bijvoorbeeld uitstekend in, maar Southpaw laat het op beide vlakken liggen. Het boksen is weinig overtuigend en het is totaal niet duidelijk waarom Billy op het allerlaatste moment de southpaw stand moet leren. Het familiedrama is nogal cliché, weinig genuanceerd en oninteressant, iets waar wel meer films van Antoine Fuqua last van hebben.

Wel erg sterk is Gyllenhaal, die op z'n best is wanneer hij dit soort getergde personages speelt. Denk aan Nightcrawler en Prisoners. Billy mist de finesse die veel van Gyllenhaals andere personages wel hebben, maar maakt dat goed met brute kracht. Tevens sterk is het matig articuleren en de beestachtige houding die doet denken aan Matthias Schoenaerts in Rundskop. Het personage staat als een huis en Gyllenhaal levert zijn zoveelste goede rol af in de afgelopen jaren.

Het is echter niet genoeg. De film komt veel te traag op gang en werkt vervolgens met een rotvaart naar het einde toe. Misplaatste raps van Eminem knallen door de speakers net nadat een dramatische scène zich heeft voltrokken. Het klopt allemaal gewoon net niet, en al die 'net nietjes' achter elkaar zorgen uiteindelijk voor een behoorlijk lege kijkervaring.

Negatief voorspellende waarde

Minority Report Pilot

Woodhaven Clinic, 2040. Veertien jaar voor Minority Report (de film) begint. We zien hoe de precognitives, die drie voorspellers in dat bassin, worden gecreëerd, uiteraard via een top secret wetenschappelijk programma. Het leidt tot PreCrime, het orgaan dat moorden voorspelde voordat ze plaatsvonden. Mensen als Tom Cruise rekenden vervolgens de moordenaar in, nog voordat hij of zij de moord had gepleegd. Tot onze Tom zelf als moordenaar werd voorspeld. Ja, dan blijkt het systeem toch niet onfeilbaar. Cruise ontmantelde uiteindelijk PreCrime, maar de precognitives bleven bestaan, zoals te zien is in de epiloog van de schitterende film van Steven Spielberg. FOX besloot over deze drie personen een serie te maken die zich afspeelt in Wahington DC in 2065, zo'n negen jaar na het einde van de film.

Het is een flinke, zo niet onmogelijke opgave. Een van Spielbergs beste films, vind ik dan, rebooten in serievorm. Is de serie ook in staat om de morele dilemma's uit de film te tackelen? Weten ze iemand te vinden die net als Tom Cruise zowel actieheld als gevoelig type kan zijn? Niet heel vaak zie je een menselijke actieheld die je mee weet te voeren in een futuristische wereld, maar in 2002 met Cruise wellicht op de toppen van z'n kunnen speelt hij het moeiteloos klaar.

Ja, dan is het een behoorlijke stap naar de serie, die zich focust op de precogs. Een van de precogs, de constant ongemakkelijkheid uitstralende Dash, krijgt nog altijd visioenen voordat een moord plaatsvindt. Hij probeert heldhaftig een moord te voorkomen, maar faalt. Zonder zijn precog broer Arthur en hun grote zus Agatha weet hij nooit precies waar hij moet zijn. Hij besluit vervolgens de politie te helpen bij het onderzoek en al snel zijn inspecteur Vega en Dash een apart duo misdaadbestrijders, zonder overigens enige vorm van chemie.  

Minority Report (de serie) kent veel leuke futuristische snufjes, zoals een kleine drone die selfies maakt. De meeste dingen zijn rechtstreeks uit de film overgenomen en de verwijzingen naar de film zijn legio. Zo is Wally the Caretaker nog altijd van de partij, evenals gepersonaliseerde reclame. Ook het eindeloos schuiven van virtuele panelen waar de film zo de blits mee maakte, is in de serie veelvuldig terug te vinden.

De serie heeft een goed concept en de immer interessante vraag of je mensen kunt veroordelen voor dingen die ze nog gaan doen (Hofstadgroep) blijf ik interessant vinden. Mits goed uitgewerkt. En graag ook gebracht door mensen die kunnen acteren. De uitwerking en acteerkunsten zijn echter magertjes. Met name Wilmer Valderrama (die speelde ooit Fez in That 70's Show) die Vega's collega Blake speelt kan echt totaal niet acteren.

Het script is zo slecht nog niet, maar de serie heeft vooral te lijden onder matig uitgewerkte personages, slecht acteerwerk en een goedkoop ogende productie. Af en toe bevat de pilot wel een prima grap: "When I was your age, we had this thing called Tinder. It's how I met your father." Of deze van precog Arthur aan het adres van detective Vega: "Don't worry, I have your number."

'It's better if you don't think of them as human,' zegt Cruise in de film. Dit advies wordt door de makers van de serie ter harte genomen, met alle gevolgen van dien. Er zijn geen precogs nodig om te voorspellen dat deze serie geen lang leven beschoren zal zijn. 

Pilletje droppen voor het brein

Limitless pilot

Wat zou er gebeuren als je niet 10% maar 100% van je brein gebruikt? In Lucy veranderde Scarlett Johansson al in een zwarte, blubberende massa en een paar jaar daarvoor was het Bradley Cooper in Limitless die spontaan veranderde in een alleskunnende actieheld. Tijd voor een serie, dachten de makers.

Die serie hebben ze voor het gemak ook maar Limitless genoemd en de eerste aflevering is beschikbaar. Je weet wel, zo ergens niet op TV. We ontmoeten Brian Finch die per toeval in aanraking komt met de pillen die we ook kunnen uit de film: NZT-48. Deze pillen laten je 100% van je brein gebruiken, waardoor Brian onder andere een personeelsbestand in twee uur weet te archiveren en aan zes FBI-agenten weet te ontsnappen.

Het plot: Brian komt per ongeluk in aanraking met de pillen via zijn vriend Eli, die binnen mum van tijd wordt vermoord. De FBI verdenkt Brian, die op zijn beurt probeert de moord op te lossen. Tot zover vrij standaard. Maar er is meer. De FBI heeft bijvoorbeeld ontdekt dat langdurig pilgebruik leidt tot allerlei nare misvormingen en zelfs de dood. Echter, Eddie (Bradley Cooper dus, die de hoofdrol vertolkte in de film) heeft een manier gevonden om de pillen te blijven gebruiken zonder bijwerkingen. Wat zijn drijfveer is blijft onduidelijk, maar al snel is Brian afhankelijk van Eddie, die sinds de film een imperium heeft opgebouwd.

De serie heeft potentie. Wellicht dat de snel verworven superkrachten van Brian gaan vervelen na een paar afleveringen, maar het plot en de ondersteunende cast (met als grootste verrassing Bradley Cooper) zullen genoeg zijn om de kijker te boeien. Goede kans dat ik de rest van het seizoen af kijk. Het eindoordeel komt later.

Hackende wereldverbeteraars

Mr. Robot Seizoen 1

★★★★★

Hackende morfineverslaafden, mysterieuze anarchisten, een evil conglomeraat en een hoop psychologische problematiek. Willen we nog meer? Nee. Wat gaan we kijken? Mr. Robot!

In Mr. Robot probeert een groep hackers genaamd fsociety de wereld schuldenvrij te maken door E Corp te hacken, het bedrijf dat alle schulden beheert. Deze anarchistische bende wordt geleid door Mr. Robot (Christian Slater), die al vrij snel protagonist Elliot Andersen (Rami Malek) rekruteert. Elliot werkt op dat moment bij Allsafe, een cyber security bedrijf dat dan weer E Corp als hun grootste cliënt heeft.

Elliot is een angstige morfineverslaafde met een verleden van psychologische malaise. Ook heden dage is hij er niet optimaal aan toe. Hij zet dan grote ogen op en een levenloze blik en dwaalt door de straten, de camera schommelend achter hem aan. Hij vertrouwt niemand en hackt zich een weg door de realiteit.

Elliot is een van die filmpersonages die alles en iedereen kan hacken en dat doet hij dan ook. Vervolgens gebruikt hij de digitaal verkregen informatie over het algemeen voor goede doeleinden, Hij redt zijn psychiater van haar foute vriendje door diens overspel via een hack openbaar te maken. Maar ook grotere doeleinden zijn hem niet vreemd. Zo smeedt hij met fsociety een plan om E Corp te hacken en alle kredietdata te vernietigen, zodat de wereld schuldenvrij zal zijn. Dit plan wordt over meerdere afleveringen uitgesmeerd en fungeert als rode draad van Mr. Robot.

Fsociety stuurt boodschappen á la V for Vendetta de ether in, bereidt de publieke massa voor op een ware revolutie en werkt achter de schermen (letterlijk en figuurlijk) aan de grootste hack in de geschiedenis van de mensheid. Binnen E Corp spelen echter andere belangen. Zo azen twee personen op de functie van CTO, waaronder antagonist Tyrell Wellick (Martin Wallström). Deze Deense psychopaat en diens bloedmooie, levensgevaarlijke en tevens zwangere vrouw vormen een dodelijk koppel wiens manipulatietactieken een lust voor het oog zijn. Zo succesvol als Francis en Claire zijn ze niet, maar ze zijn minstens zo vermakelijk.

De serie kent een hoog tempo en met name de spanning op psychologisch vlak is sterk aanwezig. De uitstekende cast, met als uitblinkers Rami Malek, Christian Slater en Martin Wallström, acteert geweldig en krijgt ruim de tijd de karakters te ontwikkelen. Mr. Robot houdt je makkelijk aan de buis gekluisterd en cliffhangers zijn er wel, maar zijn eigenlijk overbodig. De kleine teaser van seizoen twee in de laatste aflevering doet al meer moois vermoeden. Ik kan niet wachten tot volgend jaar.

Gele Pilvormige Koddigheid

Minions

★★★★

De minions zijn terug, ditmaal met hun eigen film. Een matige rip-off, of een waardige spin-off van een van de leukste animatiefilms van de afgelopen jaren?

De minions blijken langer te bestaan dan wij denken. Ze dienden al de T-rex, Neanderthalers en Napoleon voordat ze uiteindelijk bij Gru uitkwamen in Despicable Me. Dit alles wordt verteld door Geoffrey Rush, die de wat karige verhaallijn voor z'n rekening neemt.

Terwijl de minions in het jaar 1968 langzaam wegkwijnen in een grot na verbannen te zijn door Napoleon, besluiten Kevin, Bob en Stuart hun soort in stand te houden. Ze gaan op zoek naar een nieuwe slechterik waaraan ze zich kunnen onderwerpen. Via New York en wat andere locaties komen onze drie pilvormige helden uiteindelijk uit op de Villain-Con, een verzamelplaats voor bad guys. En bad girls. Scarlett Overkill (Sandra Bullock), eigenlijk het minst leuke personage van de film, huurt de minions in met als doel het stelen van de kroon van de koningin van Engeland.

Veel complexer wordt Minions niet, maar de kracht van de film zit 'em ook niet in het verhaal. Want op een of andere manier blijven die minions gewoon grappig, met hun mengelmoestaaltje dat laveert tussen Engels, Frans en Spaans. Je geeft ze wat attributen, zoals een hypnopet, een lavagun en een flexpak en je komt niet meer bij. Daarnaast tillen de meeste stemacteurs de film naar een hoger plan, met eigenlijk als enige uitzondering Sandra Bullock, die weinig originele zinnen heeft en ze zonder veel passie uitspreekt.

Tijdens vrolijke deuntjes van jaren '60 popsongs komen de minions van de ene om de andere grappige situatie terecht. Het is eigenlijk pure onnozelheid dat de klok slaat in combinatie met de eeuwige goede wil van Bob, Stuart en Kevin, die de lachers al snel op de hand hebben. Minions mist weliswaar de originaliteit en genialiteit van de Despicable Me films, maar mag er desondanks gewoon wezen.

Boyhood in het klein

Een Dag In 't Jaar

★★★★

Een Dag In 't Jaar is meer sfeer dan plot, meer beelden dan verhaal, en eigenlijk meer 't jaar in een dag dan andersom. Elke laatste zaterdag van de maand filmde Margot Schaap twee uur film, stopte en filmde een maand later vanaf exact hetzelfde tijdstip weer twee uur. Dat ging precies een jaar zo door. Het is Boyhood in het klein. 

Hoofdpersonen Micha, Yvonne en Seb hebben een ding gemeen: Twan. Of beter gezegd, hadden een ding gemeen, want Twan is dood. Micha is z'n zus, Yvonne z'n ex en Seb z'n beste vriend. Het drietal staat te dansen op een Oud en Nieuw-feest en er wordt afgeteld. Gelukkig Nieuwjaar!

Het volgende jaar is er niet een van geluk. De drie hoofdpersonen worstelen met het verlies van Twan, ook al worden deze dingen eigenlijk nauwelijks uitgesproken. We zijn meer getuige van het dwalen, het zoekende zijn, de tocht door Amsterdam, de korte fling tussen Yvonne en Sep en van een dag die zowel Oud en Nieuw, Koningsdag, Kerst als Halloween bevat.

Margot Schaap maakt met Een Dag In 't Jaar een sfeerverslag van rouw en verlies, maar ook van troost en vriendschap. De kinderlijke voice-over, ingesproken door Schaap zelf, blijkt bijzonder effectief en vertelt het publiek over jeugdherinneringen van het drietal, waardoor je ondanks veel dialoog toch de karakters leert kennen. Ook horen we vaak wat de personages denken, terwijl ze elkaar alleen maar aankijken. In combinatie met de dromerige manier van filmen levert dit originele beelden op.

Deze film is het afstudeerproject van Margot Schaap voor de filmacademie. Met een minibudget en een goed idee toont Schaap al originaliteit en kunde. Bovendien helpen haar vrienden behoorlijk mee, want Michael Bloos, Anne Gehring en Vera Ketelaars spelen de alledaagse eind-twintigers steengoed. Veel script en scenario is expres achterwege gelaten, 'onderzoekend filmmaken' was de insteek, maar toch zien we veel herkenbare situaties en vertederende momenten. We gaan ongetwijfeld nog veel van Margot Schaap horen.

Frans absurdisme in een droomwereld

Realité

★★★★

Dat de man achter een van mijn favoriete 90's songs ook regisseur was, wist ik niet. Nu ik het wel weet, verbaast het me niks. Absurdisme was volop aanwezig in de clip van Flat Beat van Mr. Oizo (echte naam Quentin Dupieux) en in zijn film Realité is het niet anders.

Aanvankelijk lijkt er nog niet zoveel aan de hand, wanneer het meisje genaamd Realité net iets te rustig toekijkt hoe haar vader een everzwijn schiet, in de kofferbak gooit en naar huis rijdt. Totdat bij het schoonmaken van het everzwijn er een paarse videoband in z'n buik blijkt te zitten die alleen Realité opmerkt. Haar vader en moeder hebben het gemist en doen het voorval af als slaaptekort.

Een presentator krijgt imaginair eczeem tijdens een opname van een show die de naam 'budgetproductie' niet waardig is. Een filmmaker pitcht een horroridee aan een producent waarin tv's de mensheid vernietigen en mag het idee filmen op voorwaarde dat hij het perfecte gekerm vindt binnen 48 uur. Een schooldirecteur rijdt rond in een Jeep in vrouwenkleren en smijt woest een bos bloemen op de grond voor de deur van een vreemdeling. En schijnbaar niks heeft met elkaar te maken.

Totdat de filmmaker ook betrokken blijkt bij de showopnames. Totdat de schooldirecteur de schooldirecteur van Realité blijkt te zijn. Totdat de filmproducent kijkt naar een film over diezelfde Realité, die ironisch genoeg alleen maar slaapt. Langzaam vervagen de grenzen van de realiteit, dromen mensen elkaars dromen en loopt alles in elkaar over.

Realité vraagt net als de filmproducent één ding: dat je niet teveel waarde hecht aan een logisch verhaal. Doe je dat wel, dan wordt het niks. De film, half in het Engels. half in het Frans gesproken, wordt met de minuut bizarder. Absurde situaties volgen elkaar in rap tempo op zonder dat je de interesse verliest. Op de achtergrond klinkt constant hetzelfde psychedelische orgeltje dat Dupieux zelf heeft gecomponeerd.

Dupieux laat de kijker volledig in het ongewisse over wat er nu wel en niet echt is, terwijl hij op ingenieuze wijze verschillende verhalen vertelt. Ondanks een compleet gebrek aan logica en chronologie weet Dupieux de spanning toch op te bouwen en dat is knap. Ook al tast je als kijker volledig in het duister, Realité blijft grappig en is het kijken waard.

Tektonische ravage in vermakelijke popcornfilm

San Andreas

★★★★

Een tektonische plaat verschuift en creëert de grootste aardbeving ooit. Midden in San Francisco, wel te verstaan. Het gevolg: een heerlijke, vermakelijke popcornfilm.

San Andreas zet niet bepaald in op realisme. Dwayne Johnson speelt Ray, een piloot van een reddingshelikopter en dat komt goed uit, want wanneer miljoenen mensen dreigen te verzuipen of te worden bedolven onder puin kan je zo iemand wel gebruiken. Maar wat doet Ray? Hij pakt een helikopter, vliegt over complete rampgebieden heen en besluit zijn vrouw en dochter te redden, zo'n 200 km verderop. Een medaille zal Ray niet ontvangen, z'n gezin wellicht wel.

De film zit vol met dit soort eigenaardigheden. Na een heldhaftige reddingspoging in de openingsscène vliegt Ray z'n beschadigde helikopter naar 'maintenance.' Ja gek hè, dat-ie het halverwege begeeft? Maar een kniesoor die daarop let wanneer werkelijk compleet San Francisco, Los Angeles, de Hoover Dam en de Golden Gate Bridge worden gesloopt.

De ravage is behoorlijk fraai vormgegeven en goed geregisseerd. Olietankers boren zich middels tsunami's de stad in, gebouwen vallen als dominostenen en overal breekt brand uit en beginnen mensen te plunderen. Standaard situaties, dat wel, maar niet eerder zagen we destructie op deze schaal in volle glorie, met oog voor detail en met strakke cameravoering. De ondergang van San Francisco ziet er werkelijk adembenemend uit.

Naast busladingen actie is de cast ook solide. Dwayne Johnson's (Ray), Carla Gucino (Emma) en Alexandra Daddario (Blake) vormen een hecht gezinnetje met een gedeeld pijnlijk verleden. De personages zijn zo goed als mogelijk uitgewerkt, voor zo goed als dat gaat in rampenfilms, en ze worden allemaal rauw en overtuigend neergezet. 

Terwijl Ray met name in de lucht hangt, verkeert zijn dochter Blake middenin het epicentrum van de destructie, samen met Ben en Ollie, twee Britse broers waarvan er eentje solliciteert bij Blake's stiefvader Daniel Riddick. Ray, het type niet-lullen-maar-doen, baant, vliegt en zwemt zich een weg door de overblijfselen van de stad. Heel soms redt hij een figurant, maar de hereniging van het gezin is duidelijk de rode draad in deze film.

San Andreas weet de spanning goed op te bouwen. Elke naschok doet de adrenaline wat stijgen en tijd voor rust is er nauwelijks. Alleen die ene wetenschapper die in elke rampenfilm zit en allang weet wat er staat te gebeuren (dit keer Paul Giamatti) last soms een pauze in, maar daarna is het over naar de orde van de dag. En daar is helemaal niks mis mee.

The Rock flikt het weer

Ballers Seizoen 1

★★★★

American football-komedie Ballers van HBO is nergens opzienbarend, maar een sterke cast met aanvoerder Dwayne Johnson maakt het eerste seizoen tot een succes.

Naar een idee van Mark Wahlberg maakt HBO de serie Ballers, een soort Entourage meets Jerry Maguire. Al vanaf de eerste noten van de introsong weet je wat je kunt verwachten: een luchtige komedie met niemand minder dan Dwayne Johnson in de hoofdrol. De ex-worstelaar die eigenhandig de Fast and Furious franchise weer op de been hielp maakt nu de overstap naar televisie, na eerder zonder veel succes twee real-life series te hebben gedaan. Dit keer dient er daadwerkelijk geacteerd te worden. 

Dat acteren gaat hem redelijk af. Johnson speelt Spencer Strasmore, een ex-footballspeler gehuld in maatpakken die nu een sportagent is. Hij vertegenwoordigt met zijn compagnon Joe (Rob Corddry) een aantal excentrieke atleten op financieel gebied. Net als de meeste acteurs in deze serie heeft Dwayne Johnson ook zelf een American football achtergrond. 

Het eerste seizoen richt zich op de fratsen die Spencer en Joe als agents uithalen om footballprofs aan zich te binden. Een promotiefeest loopt totaal uit de hand en extravagante situaties zoals in het kantoor van The Wolf of Wall Street zijn geen uitzondering. Er gaat immers nogal wat geld om in de NFL en dat is te zien.

Terwijl Spencer worstelt met zijn verleden, is de toekomst van anderen in het geding. Vernon Littlefield krijgt een moddervette contractaanbieding, maar weigert wegens familieomstandigheden te tekenen. Ricky Jarret is een gevestigd talent, maar levert standaard negatieve publiciteit in hilarische scènes op. Dan is er nog Charles Greane die net zijn professionele carrière heeft afgerond, maar stiekem alweer verlangt naar het veld.

Ballers is niet het type serie dat je helemaal in het verhaal zuigt. Daarvoor is het script simpelweg niet sterk genoeg en zijn cliffhangers nagenoeg afwezig. Wel bevat elke aflevering een goede dosis humor en zijn het met name de kleurrijke personages in hopeloze situaties die Ballers tot een succes maken. 

Irrationeel tussendoortje van Woody Allen

Irrational Man

★★★

Een nieuw jaar, een nieuwe Woody Allen tragikomedie. De laatste jaren wisselden goede (Midnight in Paris, Blue Jasmine) en matige films (To Rome with Love, Magic in the Moonlight) elkaar af. Volgens die logica moet er nu weer een goede komen, maar is dat gelukt?

Het korte antwoord is: nee. 

Irrational Man heeft de typische liefdesverhoudingen die we kennen van Woody Allen, onmogelijke liefdes die uiteindelijk toch beantwoord worden, met alle gevolgen van dien. Maar wat mist zijn de interessante personages, scherpe dialogen en ongemakkelijke situaties die zo kenmerkend zijn voor het betere werk van Woody Allen.

Dit keer weet de gevierde regisseur de potentie van zijn cast niet volledig aan te boren, terwijl hij werkt met Emma Stone en Joaquin Phoenix. Hun personages, Jill, een jonge studente, en Abe, een filosofieprofessor, beginnen een tamelijk oninteressante liefdesrelatie terwijl ze hun gevoelens middels een dubbele voice-over delen met de kijker.

Abe kampt met existentialistische vragen, citeert willekeurige frasen van Kierkegaard en Kant en speelt Russisch roulette tijdens een studentenfeestje. Niet bepaald je standaard filosofieprof. Zijn nihilisme ondanks alle wereldreizen slaat later om in levenslust wanneer hij zich een nieuw levensdoel stelt: een moord plegen. 

Jill is een typisch Emma Stone-personage: gevat, lief, grappig, intelligent en onschuldig. Ze windt er geen doekjes om, Abe is interessant en iedereen mag het weten. Ook haar veel te begripvolle vriendje Roy. Net als Abe blijft Jill echter wat flets, ondanks de natuurlijke charme van Emma Stone die in zomerse jurkjes door het beeld dwarrelt.

De irrationaliteit heeft zich niet alleen meester gemaakt van Abe, maar ook van Allen zelf. Het plot wordt steeds bizarder en uiteindelijk vliegt de film behoorlijk uit de bocht. Terwijl Jill op het strand staat te mijmeren is het te hopen dat Allen voor volgend jaar wat meer inspiratie heeft.

Oostenrijkse ondergrondse freakshow

Im Keller

★★★★

Na de Paradies-trilogie is Ulrich Seidl terug met een choquerende documentaire die tegelijkertijd bijzonder grappig is.

Hoe Ulrich Seidl deze mensen heeft gevonden, werkelijk geen idee. Een man die tuba speelt en z'n hele huis vol heeft gestouwd met Nazi-spullen, een vrouw die allerlei poppen in haar kelder in dozen heeft zitten die ze er af en toe uithaalt om te knuffelen of een man die opera blèrt in z'n ondergrondse schiettent.

Seidl gunt de kijker even de tijd om te wennen aan de (typische?) Oostenrijkse kelders, alvorens hij het zware geschut tevoorschijn haalt en de SM-kelders in beeld komen. Een man krijgt een aantal kilo gewichten aan z'n scrotum gehangen door een meesteres, een vrouw wordt met een beachballbatje gemept. "Van Toys 'R' Us." En dat alles frontaal in beeld, zoals we dat ondertussen van de Oostenrijkse cineast gewend zijn.

Seidl kan als geen ander z'n acteurs de meest onflatteuze poses laten aannemen om het zo ook voor de kijker lekker ongemakkelijk te maken. Helemaal bizar is het te bedenken dat het hier een documentaire betreft (zonder acteurs dus), die overigens erg gestileerd is en daardoor niet als zodanig overkomt. Het camerawerk is zeer statisch en symmetrisch, bewegend beeld is er nauwelijks, muziek is totaal afwezig. Maar het werkt, want de gefilmde mensen en hun praktijken worden zo eigenlijk alleen maar uitvergroot.

Im Keller is naast verbazingwekkend ook behoorlijk grappig. Wanneer een man gekleed in slechts een leren onderbroek vertelt wat hem onderscheid van andere mannen (namelijk een enorme zaadlozing) of wanneer de Nazi-tubaspeler verkondigt dat een kamer vol hakenkruizen, Duitse pakken en Hitlerportretten de gezelligste kamer van het huis is, werkt dat wel op de lachspieren.

Toch heeft Im Keller ook een wat serieuzere ondertoon die zo heel af en toe naar voren komt in de schaarse gesprekken in de documentaire. Thema's als fascisme, racisme en xenofobie worden aangesneden in de ondergrondse ruimten, die hiermee het onderbewuste van Oostenrijk lijken te symboliseren. Voordat je daar echter te lang over na kan denken wordt er iemand aan z'n ballen opgehesen en voel je je zelf ook niet optimaal.