Contagion

Genre: Drama
Met: Matt Damon, Jude Law, Lawrence Fishburne, Gwyneth Paltrow, Kate Winslet & Marion Cotillard
Regie: Steven Soderbergh
Waardering: 3.5/5

Contagion is een hele realistische film over het ontstaan van een wereldwijde epidemie. De film volgt de lijn van recente uitbraken van SARS en H1N1, maar trekt deze situaties nog wat verder door, ook voor het filmisch effect natuurlijk. Steven Soderbergh levert geen spectaculaire film af waarbij de hoofdpersonen op de vlucht zijn voor een virus, zoals Mark Wahlberg in The Happening, maar kiest ervoor om zich te focussen op de levens van een aantal direct betrokkenen.

Matt Damon is deze keer niet op de vlucht, maar ondervindt de gevolgen van de dodelijke ziekte desalniettemin. Hij speelt Mitch Emhoff, wiens vrouw Beth (Paltrow) thuis komt uit China. Ze wordt ziek, wordt steeds zieker, krijgt een lijkbleek kleurtje, vervolgens een insult en overlijdt in de woonkamer. Dit is geen spoiler overigens, het is de eerste scène van de film. Ze heeft haar zoontje ook besmet, die een dag later ook overlijdt (de 2e scène), en Mitch is opeens weduwnaar. Hij heeft alleen nog een dochter, die hij vanaf dat moment op alle mogelijke manieren probeert te beschermen tegen het virus. 

Langzaam maar zeker wordt de omvang van de ziekte, een tot dan toe onbekend virus, duidelijk en gaat de CDC (Centre of Disease Control) zich ermee bemoeien. Aan dit instituut zijn nog een aantal topacteurs verbonden. Lawrence Fishburne speelt een arts / epidemioloog genaamd Ellis Cheever, die de zaken allemaal een beetje coördineert. Hij stuurt Dr. Erin Maers (Winslet) naar de plek waar de ziekte voor het eerst voorkomt in Amerika. Dr. Maers zet vervolgens op die plek een onderzoekscentrum en een opvang voor zieken op, maar omdat de ziekte om zich heen grijpt is haar taak een hele lastige. Nog een arts, Dr. Leonora Orantes (Cotillard), gaat naar China om daar te achterhalen bij wie het virus het eerst is gevonden. Het lijkt allemaal te zijn ontstaan in een casino in Macau. Als laatste speelt Jude Law nog een rol als de `conspiracy theory' blogger Alan Krumwiede. Alan verspreidt zowel leugens als waarheden over het gevoerde beleid, de beschikbaarheid van eventuele vaccins en de rol van de CDC en WHO. 

De film duurt maar 106 minuten en in die tijd is het moeilijk om alle personages de ruimte te geven. Sommige personages worden dan ook niet zo goed uitgewerkt en zijn eigenlijk overbodig. De overbodigheid geldt vooral voor Kate Winslet en Marion Cotillard. De persoon waar je moeilijk hoogte van krijgt is Alan Krumwiede, wiens verhaal beter uitgewerkt had moeten worden. De reden is dat de film zo halverwege aanzienlijk minder interessant wordt. Ik zal proberen uit te leggen, zonder teveel te verklappen, wat ik bedoel.

De film begint ontzettend sterk, vooral doordat de camera zich focust op het onzichtbare virus. Dat gebeurt doordat er telkens shots worden vertoont van mensen die glazen oppakken, hun gezicht aanraken, elkaar aanraken, deuren opendoen, hoesten etc. Je ziet het virus niet, maar de beelden zijn angstaanjagend, want je weet dat het virus er is. De ziekte is erg besmettelijk, de film wordt realistisch verteld en je weet dat als zoiets echt gebeurt het helemaal niet raar zou zijn als daadwerkelijk miljoenen mensen sterven. Dat doemscenario, waarbij de mensheid zeer waarschijnlijk volledig machteloos zou staan, wordt heel sterk geschetst. 

De film is vooral hierdoor, en de op zich interessante personages die uiteraard allemaal meer dan degelijk vertolkt worden, prima te kijken. Op een gegeven moment, ongeveer halverwege de film, is de spanning er een klein beetje af, is de omvang van het virus bekend en lijkt het normale leven enigszins terug te keren. Er gebeuren nog best veel dingen, maar de nieuwigheid is er een beetje af en omdat er zoveel personages zijn voel je je maar zelden verbonden met Mitch, Ellis of Dr. Maers. Ze krijgen simpelweg te weinig tijd om hun personage goed te ontwikkelen. We weten niks van hun achtergrond, we weten alleen dat ze stuk voor stuk proberen om te gaan met de epidemie. Het was dus leuk geweest als er iets meer in had gezeten.

Dat had gekund door Alan Krumwiede beter uit te werken. Hij heeft een blog, met iets meer lezers dan mijn blog, en oefent aanzienlijke invloed uit. Hij heeft zware kritiek op de CDC en WHO, die in hun ogen een slaatje uit de situatie proberen te slaan. Of ze dit nu echt doen of niet wordt heel slecht uitgewerkt en dat is jammer. Het zou een interessant subplot geweest zijn, wanneer bijvoorbeeld zou blijken dat wetenschappers van de CDC in het geheim eerst een ontwikkeld vaccin aan hun eigen kinderen zouden geven. Of dat ze eerst hun eigen bevolkingen beter maken om vervolgens pas de 3e-wereldlanden te helpen. Of dat ze vaccins maar gelimiteerd produceren om financiële redenen. Ik bedenk maar wat hoor. Maar verder dan wilde speculaties komt het niet en aan het einde van de film is niet duidelijk of nou Alan of de CDC eigenlijk ethisch niet helemaal correct handelt. Dat is jammer, want het tweede gedeelte van de film had best een stukje spanning kunnen gebruiken.

Dat is ook de reden voor de waardering. Qua verhaal gaat het vooral om de beleving van de personages, waarvan er dus iets teveel zijn. Het acteren is erg sterk, maar de uitwerking van de karakters aanzienlijk minder. De tweede helft van de film vond ik wat saai, wat onduidelijker en er beginnen plotgaatjes te ontstaan. De film eindigt aanzienlijk minder goed dan dat hij begint, iets waar rampenfilms, waar ik deze toch onder schaar, wel vaker last van hebben. Dat is het grootste probleem van het genre vind ik altijd; een overtuigend einde van een rampenfilm vinden. Contagion is best een geslaagd drama over een genadeloos virus, maar ik denk dat, zeker met de hoeveelheid topacteurs, er iets meer in had gezeten.

The Debt

Genre: Thriller
Met: Helen Mirren, Tom Wilkinson, Sam Worthington, Jessica Chastain, Ciarán Hinds & Marton Csokas
Regie: John Madden
Waardering: 4/5

In 1965 krijgen drie leden van de Mossad (de Israëlische geheime dienst) de opdracht om een oorlogsmisdadiger te ontvoeren en voor een Israëlisch tribunaal terecht te laten staan. De oorlogsmisdadiger is Dokter Bernhardt alias Dieter Vogel alias de Chirurg van Birkenau. Dieter heeft tegenwoordig (1965) een gynaecologische kliniek, maar in de oorlog heeft hij allerlei Nazi-experimenten uitgevoerd op Joden. Wat Dieter precies heeft uitgespookt wordt niet helemaal duidelijk, maar door een geweldige vertolking van Jesper Christensen krijgt Dieter persoonlijkheid. En dat het een hele nare, manipulatieve man is wordt daardoor overduidelijk.

Jesper Christensen

De Mossad heeft drie agenten uitgekozen voor deze ingewikkelde missie. De leider van de drie is Stephan (Csokas) die stoïcijns is wanneer het gaat om het doel van de missie. Alles en iedereen is vervangbaar, zolang Dieter maar voor dat tribunaal komt te staan. David (Worthington) is iets menselijker, maar je merkt al snel dat ook hij in de oorlog heeft geleden. Worthington vond ik bijzonder goed spelen in deze film, al wint Christensen deze wedstrijd met gemak. Davids persoonlijkheid zorgt ervoor dat je je wat beter kan inleven in zijn situatie, maar het maakt hem tegelijkertijd kwetsbaar. Rachel (Chastain) is de derde agent en tevens het aanknopingspunt met Dieter, want ze komt in zijn kliniek omdat ze zogenaamd niet zwanger kan worden.

Tom Wilkinson, Ciarán Hinds en Helen Mirren spelen zo'n 30 jaar later resp. Stephan, David en Rachel. Iemand heeft een boek geschreven naar aanleiding van de gebeurtenissen in 1965 en zowel Rachel als Stephan hebben hun medewerking verleend aan het boek. Verder wil ik niet teveel kwijt over het verhaal.

Helen Mirren

De film wisselt af tussen heden en verleden, zonder daarbij onduidelijk te worden. Het is helder waar men zich bevindt, wat het doel van de scène is en in welk stadium van de missie de Mossadleden zich bevinden. Ook 30 jaar later is het meestal duidelijk waarom bepaalde personen bepaalde handelingen verrichten, al zijn Rachels acties niet altijd even plausibel. Het sterke acteerwerk van alle gerenommeerde acteurs en actrices, plus een ijzersterk en spannend verhaal met leuke plotwendingen, zorgen voor een prima thriller. 

De film besteedt aandacht aan zowel de emoties van de hoofdpersonen uit 1965 als 30 jaar later en het contrast is mooi uitgewerkt. De gebeurtenissen in 1997 zijn weliswaar iets minder geloofwaardig als die uit 1965, maar dat mocht mijn pret niet drukken. Ik heb me prima vermaakt met deze intelligente, spannende, prima uitgewerkte thriller en ik kan hem van harte aanraden.

Bridesmaids

Genre: Komedie / Drama
Met: Kristin Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne & Chris O'Dowd
Regie: Paul Feig
Waardering: 3.5/5

Annie Walker (Wiig) is een jaar of 35, vrijgezel en niet onaantrekkelijk. Ze rijdt rond in een oud barrel, zonder werkende achterlichten. Ze woont met twee andere mensen in een klein appartementje, waar ze één kamer heeft. Haar huisgenoten Gil en Brynn, broer en zus, komen uit Engeland en zijn vrij bizar. Het is niet bepaald fijn wonen, maar Annie heeft niet zoveel geld meer sinds haar cakewinkel failliet is gegaan. Nu werkt ze part-time bij een juwelier. Het werk is niet erg geschikt voor haar, want ze deinst er niet voor terug om haar pessimistische wereldbeeld met haar tot dan toe zielsgelukkige klanten te delen. Het verkopen van trouwringen is niet voor haar weggelegd en bovendien is ze niet in het bezit van de 'Love is Eternal Face.'

Annie gaat, na een beetje profiteren in het park van een fitness-instructeur, wat eten met haar goede vriendin Lillian (Rudolph). Na wat geslaagde grappen komt Lillian met een serieus bericht; ze gaat trouwen. Ze vraagt Annie om getuige en ceremoniemeesteres te zijn en om zowel de bruiloft als het vrijgezellenfeest te organiseren. Het is een hele verantwoordelijkheid voor Annie, omdat ze zelf al niet heel lekker in haar vel zit.

Wanneer Annie kennis maakt met de andere bruidsmeisjes wordt de film echt komisch. De andere bruidsmeisjes zijn stereotypen, maar stuk voor stuk bijzonder grappig. Zo hebben we bijvoorbeeld Megan, gespeeld door Melissa McCarthy die in het dagelijks leven o.a. stand-up komedian is. Ze heeft nogal wat lompe opmerkingen, gelooft in telepathische dolfijnen, is dol op eten en als ze eenmaal een beslissing heeft gemaakt dan is ze daar niet meer van te weerhouden. Rita (Wendi McLendon-Covey) is moeder van drie kinderen en kan het alleen maar hebben over hoe tergend haar kinderen zijn en hoe slecht de seks met haar man is. Becca (Ellie Kemper) is geestelijk nog niet helemaal volwassen, maar is al wel getrouwd. Ze houdt van stripfiguren, tekenfilms en andere dingen die 12-jarigen leuk vinden. Haar huwelijksreis met haar ontzettend oninteressante man was dan ook in Disneyworld.

Het laatste bruidsmeisje is Helen Harris III (Byrne). Ze is bekakt en claimt dat ze de beste vriendin is van Lillian, hetgeen bij Annie niet in goede aarde valt. Vanaf moment één hebben de twee een hekel aan elkaar, maar ze zullen toch samen moeten werken om Lillians bruiloft tot een succes te maken. In de strijd tussen Annie en Helen gebruiken de twee vrouwen de meest smerige trucs om elkaar af te troeven of om elkaar in een slecht daglicht te plaatsen. Bij Annie is dat niet zo moeilijk, omdat ze zelf al vrij stuntelig is en nogal wat vergissingen maakt, maar ook Helen is niet zo stabiel als ze doet voorkomen. De strijd zorgt voor erg veel grappige scènes, waarbij vooral Annie over het algemeen erg grappig is.

Wat Bridesmaids goed doet is een combinatie van drama en komedie. De komedie staat voorop en is zoals gezegd van hoog niveau, maar op de achtergrond speelt het eenzame bestaan van Annie. Annie's mislukte leven steekt schraal af tegen Lillians leven, die gelukkig is en gaat trouwen. Ondank de vele komische scènes ben je je er steeds van bewust dat het met Annie eigenlijk helemaal niet goed gaat. Ze gaat langzaam kapot aan het organiseren van Lillians mooiste dag van haar leven en haar missers hebben niet alleen uitwerking op Annie zelf.

Het enige lichtpuntje in Annie's leven is politieagent Nathan Rhodes (O'Dowd). Hij bekeurt haar aanvankelijk voor een kapot achterlicht, maar desondanks springt er een klein vonkje over. Oorzaak van dat vonkje is Annie's specialiteit; het bakken van cakejes en taartjes. Het is het enige dat Annie echt goed kan en Nathan heeft vroeger vaak bij haar winkeltje gegeten. Taartjes bakken is voor Annie echter verleden tijd.

Ik wek misschien de indruk dat de hoofdpersoon een depressieve, doch grappige, doos is, maar dat is niet helemaal waar. Het is echter wel zo dat Annie's problemen wel wat dieper liggen dan die van de gemiddelde komische hoofdpersoon en dat kon ik wel waarderen. Het leven in komedies is altijd zo makkelijk, zo doen de meeste komedies ons geloven. Het is daarom bijzonder dat een wat serieuzere hoofdpersoon de meest fantastische grappen maakt en in allerlei hilarische situaties verzeild raakt. Bridesmaids is een komedie waarin vrouwen daadwerkelijk grappig zijn. Dat gebeurt niet vaak, ook niet in de film.

Apollo 18

Genre: Sci-Fi / Horror
Met: Warren Christie, Ryan Robbins & Lloyd Owen
Regie: Gonzalo López-Gallego
Waardering: 1.5/5

De film heeft één aanknopingspunt met de realiteit en dat is dat de Amerikanen na 1972 niet meer hebben geprobeerd de maan te bereiken. De reden ervoor zouden we op teruggevonden filmmateriaal, hetgeen toevalligerwijs in de handen van de regisseur is gekomen, kunnen aanschouwen. Net zoals in The Blair Witch Project dus, of Cloverfield. Deze film is een compilatie van het beeldmateriaal dat de regisseur ergens in de Grote Oceaan moet hebben opgedoken. Leuk concept, verschrikkelijk slecht uitgewerkt.

Helaas heeft de regisseur gedacht dat dit vervolgens een excuus is om instabiele, storende beelden te presenteren. Zelfs camera's die op het maanoppervlak staan bewegen en krijgen het niet voor elkaar een stabiel beeld eruit te persen, maar geven strepen, verschillende kleuren en zoomen in en uit. Daarnaast hoor je constant ruis, insectgeluiden, echo's en onduidelijke conversaties, omdat om één of andere reden de communicatie constant wegvalt. Wanneer je dan eventueel iets buitenaards kan zien verschijnt er zo'n cirkel om het punt waar je je op moet focussen, zodat de regisseur zeker weet dat je het ziet. Net als bij de DWDD-filmpjes. Het staat bijzonder knullig en ik voelde me als oplettende kijker een beetje ondergewaardeerd.

Het verhaal, voor zover aanwezig, is dat 3 Amerikaanse astronauten naar de maan gaan om wat spionagemateriaal te plaatsen zodat ze vanaf de maan de Russen beter kunnen volgen. Sja, de Russen volgen vanaf de maan, waarom makkelijk doen en ergens in Polen een installatie plaatsen als het ook moeilijk ingewikkeld op de maan kan? De astronauten hebben niet door dat dit uiteraard nooit de echte missie kan zijn. Ze stellen geen vragen, zijn bereblij dat ze naar de maan mogen en beginnen pas als ze geland zijn met nadenken. Dan is het echter al te laat.

Wat ze op de maan tegenkomen is uiteraard buitenaards leven. Dat leven heeft het, zoals wel vaker, op de mens gemunt. Een Russische kosmonaut (die Russen hadden waarschijnlijk hetzelfde plan als de Amerikanen) is al dood en de Amerikanen zijn de volgende. Ik vraag me af wat de insectoïde aliens in de tussentijd dan hebben gegeten. De maanmissie is vervolgens een reeks beelden en flarden slecht gefilmde scènes met opzettelijk veel ruis. Dit is allemaal bedoeld om de spanning op te bouwen. Dat lukt niet.

De film is niet spannend. Ook niet eng. Het is gewoon slecht, saai, voorspelbaar en eigenlijk niet te kijken. Je kan met het concept alle kanten op, maar de richting die hier ingeslagen wordt werkt voor geen meter. Handycam horrors kunnen tof zijn, maar deze is dat niet.

Rise of the Planet of the Apes

Genre: Actie / Drama
Met: James Franco, Freida Pinto, John Lithgow & Andy Serkis
Regie: Rupert Wyatt
Waardering: 3.5/5

Rise of the Planet of the Apes is, zoals de titel al suggereert, een prequel. Een onderzoeker is bezig met tests voor een medicijn tegen Alzheimer. De tests op chimpansees gaan voorspoedig, het blijkt dat de testapen zelfs verhoogde intelligentie ontwikkelen. De onderzoeker is de ethisch totaal onverantwoorde Will (Franco), die even later in de film het medicijn in ontwikkeling test op zijn vader, die zelf ook Alzheimer heeft. Hij is wanhopig op zoek naar een middel om zijn vader voor de vergetelheid te behoeden, maar het medicijn na één soort van succesvolle test op je eigen vader uitproberen is toch wat ongeloofwaardig.

De film is verder wel erg vermakelijk. Het verhaal laat zich raden, gezien de titel. De werking van het medicijn berust op een genetische component waardoor nieuwe hersencellen gevormd worden. Dit veroorzaakt intelligentie en iedereen die de film uit 2001, of eventueel het origineel, heeft gezien weet waar deze intelligentie toe zal leiden. Hoe de apen uiteindelijk op een andere planeet terecht komen wordt aan onze verbeelding overgelaten. Misschien maar goed ook, want verhoogde intelligentie is eventueel plausibel, maar ruimtereizen, een nieuwe planeet gaan bewonen en vervolgens rondlopen in speren en ijzeren wapenuitrusting is dat allerminst.

De hoofdaap, gespeeld door Andy Serkis (speelt ook Gollum), is Caesar. Caesar is de enige overlevende van een mislukt experiment. Will neemt hem in huis waar hij de eerste jaren verblijft. Caesar heeft, net als zijn moeder die is geïnjecteerd met het medicijn, verhoogde intelligentie. De situatie loopt echter steeds meer uit de hand en niet alleen omdat er een chimpansee op een zolderkamer midden in een woonwijk woont. Wanneer Will gedwongen wordt om Caesar naar de dierentuin te brengen, begint Caesar aan zijn vestiging van een nieuwe wereldorde. De manier waarop Caesar langzaam de macht in de Apenheul verovert is indrukwekkend gefilmd, goed opgebouwd en zit beter in elkaar dan menig andere film met mensen in de hoofdrol.

Wat de film leuk maakt is de vernuftige wijze waarop Caesars intelligentie duidelijk wordt. Hij is slim, zeker voor een aap, maar zelden op een ongeloofwaardige manier. Hij kan sloten openmaken, leert gebarentaal en puzzels oplossen. Dat moet kunnen, lijkt me. Zoiets heb ik ook wel eens in documentaires gezien waarin volgens mij de apen niet genetisch gemanipuleerd waren. Gedurende de opkomst van de apen begin je zelfs wat sympathie voor Caesar te krijgen. Je maakt hem tenslotte van jongs af aan mee. Dat maakt de film wel aanzienlijk beter te pruimen.

Goed gefilmde actie, grafische hoogstandjes, goed script en een prima plot, voor zover mogelijk, maken het geheel fijntjes af. Verder zorgen degelijke acteurs met o.a. bijrollen van Freida Pinto en Brian Cox voor een overtuigende beleving. Ook Tom Felton (Draco Malfoy) is te aanschouwen in een bijzonder irritante rol. En Caesar niet te vergeten, voor zover je daar van acteren kan spreken. Een prima actiedrama en vele malen beter dan Planet of the Apes uit 2001.

Drive

Met: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Oscar Isaacs & Ron Perlman
Genre: Drama / Thriller
Regie: Nicolas Winding Refn
Waardering: 4/5

Ryan Gosling speelt de naamloze hoofdpersoon (Driver) in dit drama waarin hij een zwijgende jongeman op bijzondere wijze neerzet. In de openingsscène is hij de `getaway-driver' bij een overval. De overvallers gunt hij 5 minuten de tijd om de overval te plegen om vervolgens hun lot in zijn capabele handen te leggen. Zijn stuurmanskunst is ongeëvenaard en hij weet dan ook vakkundig de politie te ontwijken totdat de overvallers in veiligheid zijn gebracht.

De film lijkt dan een wat rechttoe, rechtaan thriller te worden, maar niets is minder waar. Na de intrigerende eerste scène met snelle auto's en ronkende motoren maken we kennis met de hoofdpersoon. Hij werkt in een garage en als stuntman in films. Hij heeft een eenvoudig appartement met een mooi uitzicht, maar zijn leven bestaat simpelweg uit autorijden. Het is alles wat hij kan en het lijkt niet uit te maken of hij voor criminelen, voor races of voor films rijdt.

In de lift komt hij zijn buurvrouw Irene (Mulligan) tegen, die blijkbaar beneden de was heeft gedaan. Ze woont naast hem en heeft een klein zoontje, genaamd Benicio. We komen erachter dat haar man Standard (Isaacs) in de gevangenis zit, maar binnenkort vrijkomt. Vreemde naam, maar dat heeft de film zelf ook door en er wordt één van de schaarse anekdotes aan gewijd. Wanneer Standard thuiskomt blijkt hij een openstaande schuld uit de gevangenis te hebben. Driver en Standard besluiten samen één klus te doen om de schuld af te lossen, maar het gaat fout. Irene en haar zoontje Benicio zijn plotseling in gevaar en Driver gaat tot het uiterste om hen te beschermen. 

Drivers leven bestaat tot dan toe uit autorijden. Hij is zwijgzaam, zorgzaam, maar ondanks weinig woorden niet emotieloos. Zijn genegenheid en waardering voor Irene komt juist in beeld heel sterk naar voren. Hij heeft ook geen uitgesproken passie voor auto's, zoals bijvoorbeeld Nicholas Cage in Gone in Sixty Seconds. De verhaallijnen komen enigszins overeen, maar Driver is van een compleet andere wereld. Zijn liefde voor auto's wordt overgebracht als een gevoel, het is voor hem niet nodig om tegen zijn lievelingsauto te praten voordat ze wil starten en enorme sprongen moet maken om de bad guys te trotseren. 's Avonds rustig door de L.A. rijden in zijn Chevy met de autoradio aan is voor Driver genoeg.

De film is bijzonder, omdat ze allemaal verschillende elementen bevat. De eerste 45 minuten zijn vrij traag. De film bevat weinig dialoog, veel slow-motion en lange scènes. Driver rijdt 's nachts door de straten van L.A., terwijl trage retromuziek hem begeleidt en erg bijdraagt aan de sfeer. Driver heeft ongetwijfeld een triest verleden, iets dat pas tot uiting komt door zijn waardering naar Irene toe. Vooral visueel wordt de relatie tussen Driver en Irene duidelijk, ze spreken maar nauwelijks al bevinden ze zich geruime tijd bij elkaar. Na een mislukte overval ontstaat de angst om degene te verliezen bij wie hij zich veilig voelt en pas dan komt de echte Driver naar boven. Ryan Gosling weet beide aspecten van zijn karakter zeer overtuigend te brengen.

De mix van arthouse, actie, achtervolgingen en een paar overtuigend gespeelde maffiosi (Perlman o.a.) is erg geslaagd en zorgt voor een bijzondere film, waar ondanks de traagheid aan het begin de vaart er uiteindelijk lekker inzit. Aanrader!

Cowboys and Aliens

Genre: Western / Sci-Fi / Actie
Met: Daniel Craig, Harrison Ford, Sam Rockwell, Olivia Wilde & Paul Dano
Regie: Jon Favreau (Iron Man 1&2)
Waardering: 3.5/5

Een persoon wordt wakker midden op de prairie. Het is Daniel Craig. Hij heeft een vreemde buikwond, een vreemde armband om zijn pols die hij er onmogelijk af krijgt en daarnaast heeft hij last van geheugenverlies. Wel blijkt dat hij bijzonder goed kan vechten, wanneer hij zijn frustratie botviert op drie premiejagers. Hij rijdt vervolgens naar het dichtstbijzijnde stadje met de toepasselijke naam Absolution. 

In Absolution komt onze cowboy al snel in aanraking met de bullebak van de stad. Percy (Dano) geniet immuniteit, omdat zijn vader Woodrow Dolarhyde (Ford) het dorpje van geld voorziet door veehandel. Wanneer Percy echter de deputy per ongeluk neerschiet kan zelfs zijn vermeende immuniteit hem niet helpen. De sheriff wil Percy overdragen aan de marshall, maar Woodrow wil dat niet laten gebeuren. Hij rijdt met een klein legertje naar Absolution om de sheriff op andere gedachten te brengen. Wanneer de volledige cast zich vervolgens in Absolution heeft verzameld vallen de aliens aan en gebruiken ze netten om mensen te ontvoeren naar hun moederschip. Alle voorgaande conflicten tussen alles en iedereen zijn plotsklaps vergeten, want ze hebben nu een gezamenlijke vijand. Cowboys vs. Aliens.

Ik vind westerns wel tof. De laatste tijd worden er maar weinig van gemaakt. The 3:10 to Yuma is echter een bewijs dat westerns nog prima mogelijk zijn. Ik hou ook wel van Sci-Fi. Met de huidige technologie is het mogelijk om tegen schappelijke prijzen wat aliens op het scherm te toveren die er ook nog eens prima uitzien. Maar de combinatie van cowboys en aliens is toch wel raar.

Ik vind het ergens jammer dat de aliens aanwezig zijn. De film is erg sfeervol, met mooie outfits, authentieke wapens en hele goede acteurs die over mooi weergegeven vlaktes galopperen. De dialogen, het typische accent en tenslotte de muziek met gitaren en trompetjes geven de film veel ambiance. Daniel Craig en Harrison Ford spelen twee doorgewinterde cowboys die het klappen van de zweep wel kennen. Het is jammer dat daar niet meer gebruik van wordt gemaakt, want het verhaal is uiteraard vrij dun. De aliens doen dus afbreuk aan de sfeer. Aliens en cowboys zijn ook maar moeilijk met elkaar te rijmen natuurlijk. Behalve in Toy Story misschien.

Maar desondanks heb ik me eigenlijk wel vermaakt. De extended version heeft me niet verveeld en dat komt vooral door het tempo in de film. Mijn versie duurde 135 minuten, maar ze vliegen voorbij. Via flashbacks komt het geheugen van Daniel Craig langzaam terug, de doelen van de aliens worden langzaam duidelijk en de personages krijgen langzaam steeds meer diepgang. Vandaar eigenlijk ook de waardering. De film is vermakelijk. Het is mooi gemaakt, het is sfeervol\ en de film is afgeladen met goede acteurs die overigens ook allemaal overtuigend spelen. De aliens die last hebben van goudkoorts zijn lekker evil, er wordt met dynamiet gegooid, met lasers geschoten en de laatste veldslag is om te smullen. In open vlakten en op bergrichels knallen aliens, cowboys en indianen elkaar af en dat alles om een paar dorpelingen terug te krijgen. Niet heel logisch, wel erg vermakelijk en dat geldt eigenlijk voor de hele film.

Cell 211

Genre: Thriller
Met: Luis Tosar & Alberto Ammann
Regie: Daniel Monzón
Waardering: 4.5/5

Juan (Ammann) heeft een nieuwe baan als gevangenisbewaarder. Het lijkt hem een goed idee om een dagje eerder alvast eens langs zijn werk te gaan om kennis te maken met zijn collega's. Ze lopen een beetje met hem te sollen en geven hem vast een rondleiding. Op het moment dat Juan met zijn nieuwe collega's door één van de gangen loopt, klinkt er een kleine explosie en valt er een gedeelte van het plafond op Juans hoofd. Juan raakt bewusteloos en de twee collega's besluiten hem tijdelijk in een cel te leggen, voordat ze hem naar de ziekenboeg brengen. In cel 211.

De kleine explosie blijkt een afleidingsmanoeuvre te zijn. Tijdens een klein moment van paniek weet de grootste crimineel van de gevangenis, Malamadre (Tosar), een bewaker te overmeesteren en zichzelf te bevrijden. Vervolgens opent hij binnen mum van tijd de andere cellen en de opstand is een feit. Gevangenen nemen de gevangenis over, het grootste tuig leidt de rest en Juan ligt in zijn cel. Hij komt weer bij en realiseert zich wat er gaande is. Hij ontdoet zich razendsnel van zijn riem, veters en ring en pretendeert een gevangene te zijn die die ochtend is binnengebracht. Het is zijn enige manier om de opstand te overleven.

Juan komt al snel met Malamadre in aanraking. Juan probeert het vertrouwen te winnen van de achterdochtige Malamadre. Malamadre is een topcrimineel met niks te verliezen. Zijn uiterlijk, zijn uitstraling, zijn stem en zijn handelingen spreken voor zich. Juan bevindt zich in een lastige situatie, wanneer bijvoorbeeld één van zijn toekomstige collega's afgeranseld wordt met een moker. 

Er zijn twee dingen helemaal geweldig aan deze film. Ten eerste is er de spanning. Die is echt om te snijden en vanaf het moment dat de opstand begint tot aan de allerlaatste scène is het tergend spannend. Gaan ze erachter komen dat Juan eigenlijk een bewaker is of weet Juan zijn rol koste wat kost te behouden? Hoe past Juan zich aan tussen de meest uiteenlopende criminelen? Juan verzint verhalen over zijn criminele verleden, maar hoe lang hou je dat vol en prikken de echte criminelen er niet door heen?

Ten tweede is er een ongekend goede uitwerking van de personages. Je hebt bijna altijd wel eens in films dat personages rare keuzes maken. Het genre horror bestaat eruit. Maar ook in goede films maken personages onlogische keuzes, zoals DiCaprio aan het einde van The Departed. Dat had anders gekund, denk ik dan. Cell 211 bewijst dat een film echter nog spannender kan zijn op het moment dat de hoofdpersonen wél rationele beslissingen nemen. De situatie in de gevangenis, maar ook die daarbuiten, verandert constant en elke keer moeten Malamadre en Juan zich aanpassen. Er komen onderhandelaren langs, er komt nieuwe informatie beschikbaar, er ontstaan rellen en ze komen op het nieuws. Er zijn talloze factoren waardoor Juan en Malamadre steeds genoodzaakt zijn zich aan te passen. Deze subtiele transformaties, met verreikende gevolgen, zijn fantastisch uitgewerkt, op een niveau dat je maar zelden ziet.

Cell 211 is een Spaanse film uit 2009, maar pas vorig jaar in Nederland uitgekomen. Ik had er nooit van gehoord, maar 'em toch maar gekeken. Wel fijn, want het is echt een topfilm. Aanradertje!

Black Butterflies

Genre: Drama
Met: Carice van Houten, Rutger Hauer & Liam Cunningham
Regie: Paula van der Oest
Waardering: 2.5/5

Toen Nelson Mandela zijn eerste speech hield voor het Zuid-Afrikaanse parlement citeerde hij een gedicht van Ingrid Jonker; "The Dead Child of Nyanga". In zekere zin gaat deze film over de totstandkoming van dit gedicht. In zekere zin, want de verhaallijn van de film moet je er meestal zelf maar een beetje bij bedenken. De film mist continuïteit en de regie is niet van hoog niveau, waardoor het vooral een aaneenschakeling is van chaotische scènes zonder dat duidelijk wordt waar de hoofdpersoon zich bevindt. Aan één kant is hier iets voor te zeggen, want Ingrid Jonker was psychisch niet helemaal in orde en had last van psychoses, maar de geestelijk gezonde kijker, waar ik mezelf voor het gemak even bij schaar, wordt een beetje tureluurs van de manier van filmen, de chaos, de onoverzichtelijke structuur en de onsamenhangende scènes.

Ingrid Jonker (Van Houten) is dichter, één van de beroemdste in de tijd van de Apartheid, in Zuid-Afrika. Haar vader (Hauer) is minister van Censuur en het spreekt vanzelf dat er een flinke spanning tussen die twee zit. Ingrid wordt niet gewaardeerd en naarmate haar gedichten steeds liberaler worden verslechterd de toestand. Zo worden er bijvoorbeeld boeken van vrienden van Ingrid waarin zwarten niet als inferieur, maar als gelijken worden gezien, niet uitgegeven en haar vader is daarvoor direct verantwoordelijk. 

Ingrid wordt in één van de eerste scènes gered uit zee door een schrijver. Jack Cope (Cunningham) is een bekende auteur uit die tijd en al snel krijgen ze een relatie. Dit kabbelt zo'n beetje de hele film voort, maar het gaat nogal met horten en stoten, voornamelijk vanwege Ingrids gesteldheid. Langzaam maar zeker begint iedereen door te krijgen dat er iets mis is. Zelfs Ingrids dochtertje, die zeer aandoenlijk is overigens, krijgt door dat het fout gaat. Niet veel later zoekt Ingrid haar toevlucht tot de alcohol, waardoor de situatie alleen maar verslechterd. Carice heeft op sommige momenten net zo'n uitdrukking als in "De Gelukkige Huisvrouw", met die sarcastische, onbegrepen blik en achteloze houding. Ze speelt wederom fantastisch. De achteruitgang van Ingrid is mooi gefilmd en is bij vlagen indrukwekkend, maar het is niet genoeg.

Het grote probleem is, zoals ik al zei, continuïteit. De film is heel slecht te volgen en de samenhang ontbreekt. Losse fragmenten volgens elkaar in hoog tempo op en personages komen soms uit de lucht vallen. Daarnaast heb ik me toch zeker een half uurtje geërgerd aan het accent van Ingrid, dat er nogal dik bovenop ligt. De speech van Mandela bindt het geheel losjes aan elkaar, maar als film is het niet geslaagd. De speech op zichzelf maakte op mij meer indruk dan de 1,5 uur film ervoor en dat is vooral de regisseur aan te rekenen.

Friends With Benefits

Genre: Romkom
Met: Mila Kunis & Justin Timberlake
Regie: Will Gluck (Easy A)
Waardering: 3/5

In Friends With Benefits onderzoeken Dylan (Timberlake) en Jamie (Kunis) of het mogelijk is om als twee vrienden door het leven te gaan en daarnaast ook seks met elkaar te hebben, zonder dat daar gevoelens bij komen kijken. Seks om de seks en vrienden om het vrienden zijn. Je hebt denk ik twee vrij emotieloze mensen nodig om dit concept langer dan een paar maanden vol te houden. Of twee hele rationele (misschien is dat hetzelfde) en daar wordt het meestal ook niet leuker op.

Dylan is een succesvol webdesigner. Hij is dan ook gewild door allerlei organisaties en zijn websites krijgen miljoenen hits per maand. De bedrijven die in hem geïnteresseerd zijn sturen vervolgens een headhunter eropaf. Bij voorkeur iemand van het andere geslacht, lijkt me. Ik maak me geen illusies dat ik later als filosoof ooit te maken zal hebben met headhunters, maar in het rijke zakenleven is het blijkbaar vrij normaal. 

Dat er goede headhunters zijn bewijst Jamie. Ze is aantrekkelijk, verleidelijk en intelligent en weet Dylan te strikken voor een sollicitatiegesprek. Ze krijgt daarvoor een bonus en gezien de leefstijlen van de twee hoofdpersonen is het duidelijk dat zowel webdesigners als headhunters prima rond kunnen komen. Jamie heeft zelfs de middelen om een heuse flashmob te mobiliseren op Times Square, bestaande uit wel 200 man. Naast het zijn van een headhunter, of misschien beslaat het haar werkzaamheden, fungeert ze ook als gids in New York, een stad die Dylan niet kent. Zodoende leren ze elkaar steeds beter kennen en van het één komt het ander, zoals men dat mooi zegt.

Gelukkig hoeven we niet alleen naar Dylan en Jamie te kijken, al is er weinig mis mee. De chemie is wel aanwezig en de dialogen zijn vrij origineel, voor een romkom. Ook grappig is dat beide hoofdpersonen alle clichés uit andere Hollywood romkoms kennen en die vervolgens voortdurend proberen te voorkomen, hetgeen maar zelden lukt. Naast Dylan en Jamie bestaat de ondersteunende cast uit een stel prima personages.

Zo hebben we Lorna (Patricia Clarkson), Jamies moeder. Ze heeft de jaren '60 nooit achter zich gelaten en wanneer ze Dylan met Jamie in bed aantreft is ze trots op haar dochter, want er moet tenslotte geëxperimenteerd worden. Verder is Lorna blijkbaar vroeger zo seksueel actief geweest dat ze geen idee heeft wie de vader van Jamie is, iets waar constant grappen over worden gemaakt. Een ander opmerkelijk personage is Tommy (Woody Harrelson), een collega van Dylan. Hij is `Too Gay To Function', en zijn werkzaamheden bestaan er dan ook voornamelijk uit om te achterhalen of Dylan niet toevallig toch homo is. Hij is verreweg de grappigste persoon in de film, mede omdat hij zo ontzettend ordinair en openlijk gay is. Harrelson speelt dat fantastisch.

Al met al heb ik me wel vermaakt, maar het plot is net zo cheesy als in veel andere romkoms. Tussendoor gebeurt er echter genoeg om het interessant te houden en de goede ondersteunende cast maakt deze film wel het kijken waard. Als je van romkoms houdt is dit een topper, als je van films houdt is het een voldoende.

Midnight in Paris

Genre: Komedie / Drama
Met: Owen Wilson, Rachel McAdams & Marion Cotillard
Regie: Woody Allen
Waardering: 4/5

Woody Allen's jaarlijkse film en dit jaar was een goed jaar voor Woody. Met Midnight in Paris wijkt hij ietwat af van z'n gebruikelijke liefdesdrama's waarin meer relatiecrisissen voorkomen dan in GTST. Dit keer is het een surrealistisch drama geworden met in de hoofdrol de zeer aandoenlijke Owen Wilson. 

Wilson speelt Gil, een succesvol scriptschrijver wiens overstap naar literatuur nog niet echt wil vlotten. Hij is financieel onafhankelijk wegens zijn succes, maar diep van binnen wil hij een goede roman schrijven. Gil is iemand die ervan overtuigd is dat alles vroeger beter was. Hij heeft een passie voor nostalgie en zou het liefste in de jaren '20 in Parijs willen leven. In de regen, als het even kan. Dan gebeurt er iets bijzonders, want na een avondje stappen met zijn verloofde in Parijs raakt hij op de terugweg naar het hotel verdwaald. Hij gaat op een trapje zitten op de hoek van twee straatjes in Parijs en er komt klokslag 12 een oude koets voorbij rijden. De mensen in de koets vragen hem of hij meegaat en na enige aarzeling hapt hij toe en stapt hij in. De koets vertrekt en wanneer Gil uitstapt is hij in de jaren '20 terecht gekomen, precies zoals hij altijd al wilde.

De jaren '20 zijn tof. De sfeer, de mensen, de kostuums, de dialogen en de vele beroemdheden die Gil tegenkomt maken de parallelle jaren '20 wereld erg aantrekkelijk. Gil krijgt veel inspiratie voor zijn boek en ontmoet de ene na de andere beroemdheid, variërend van Hemingway tot Dali. Mijn kennis over de jaren '20 is helaas beperkt, dus ongeveer de helft van de personages zeiden mij maar weinig, maar zelfs dan is de film er niet minder leuk om. Hemingway (Corey Stoll), een actie-junkie pur sang en schrijver van wilde verhalen, wordt fantastisch gespeeld, net als de vele andere types. Het verbaasde hoofd van Wilson elke keer als hij weer een idool tegenkomt is goud waard.

Het plot draait verder om Adriana (Cotillard), het liefje van Picasso in de jaren '20. Gil vindt haar bijzonder aantrekkelijk en dat is best te begrijpen. Haar licht trieste blik, die ze ook veelvuldig als Mal in Inception tentoonspreidde, is bijzonder intrigerend. Gils probleem is echter tweeledig. Ten eerste leeft Adriana in de jaren '20, een plek die Gil alleen 's nachts kan bereiken. Daarnaast is Gil verloofd met de ontzettend snobby Inez (McAdams). McAdams zet een prachtige karikatuur neer van een vrouw die veel te veel geld heeft en iets te weinig intelligentie, maar dat laatste probeert te verbloemen door met zelfverklaarde intellectuelen om te gaan. De intellectueel waar het hier in het bijzonder om gaat is Paul (Michael Sheen) en Paul weet overal iets vanaf. Kunst, literatuur, geschiedenis, filosofie, hij is dé expert. Ook fantastisch gespeeld overigens, want na 5 minuten heb je al een hekel aan die kerel.

Al met al een zeer geslaagde, grappige en originele film uit de magische hoed van levende legende Woody Allen. Zeker een aanrader, al is het alleen maar om Owen Wilson eens niet in een doelloze komedie te zien. In deze film, waarin hij weliswaar niet heel anders speelt dan in de komedies, komt zijn onnozelheid en oprechte verbazing heel goed tot zijn recht.

Bad Teacher

Genre: Komedie
Met: Cameron Diaz, Jason Segel & Justin Timberlake
Regie: Jake Kasdan (Orange County)
Waardering: 2/5

Elisabeth Halsey (Diaz) is lerares. Eentje van het type die niet echt bestaan; een soort vulgaire, bad-ass versie van Michelle Pfeiffer uit Dangerous Minds. De film is er ook losjes op gebaseerd, zelfs Coolio komt nog even voorbij met Gangsters Paradise, al is er in deze film niet echt sprake van criminelen. Elisabeth rijdt rond in een dure Mercedes, woont in een gigantisch appartement en is getrouwd met een enorme loser voor het geld. Wanneer zelfs haar man doorheeft hoe onaantrekkelijk Elisabeth eigenlijk is, beëindigt hij de relatie en wordt Elisabeth gedwongen om te werken voor haar geld.

Ze gaat er vervolgens financieel nogal op achteruit, dus blijft ze op zoek gaan naar rijke mannen. Het is dan ook verrassend dat haar aandacht wordt getrokken door Scott Delacorte (Timberlake). Hij is niet bepaald aantrekkelijk, een ontzettende nerd en wat de oppervlakkige Elisabeth in hem ziet is me volledig ontgaan. Een veel leuker alternatief, maar iemand met minder geld misschien, is Russell Gettis (Segel). Hij is gymleraar, charmant, houdt net als Elisabeth van een jointje overdag en hij heeft humor. Scott daarentegen mist elke mogelijke positieve eigenschap en het is gewoon een beetje tergend om naar te kijken.

Niet alleen Scott is tergend om naar te kijken, ook de film zelf is eigenlijk niet om aan te zien. Ik had er weinig van verwacht hoor, maar dit... Diaz is niet grappig als lompe lerares. Ze speelt niet slecht, maar het waardeloze script doet haar personage de das om. Segel is de enige met een leuke rol en hij weet soms nog iets van de film te maken. Hij is echt grappig en hoeft niet zoveel moeite te doen om komisch over te komen. Timberlake daarentegen is tergend in deze rol en waarom hij dit zou willen spelen is me een raadsel. Sja, ik kan er van alles over zeggen, maar deze mislukte cross-over tussen Dangerous Minds en Bad Santa (wél echt leuk, met Billy Bob Thornton op topniveau) is er weer één in de categorie: 'Voor niemand leuk'.

Another Earth

Genre: Drama
Met: Brit Marling & William Mapother
Regie: Mike Cahill
Waardering: 4.5/5

Wanneer Rhoda (Marling) dronken van een feestje naar huis rijdt hoort ze op de radio dat er een nieuwe planeet is ontdekt. Terwijl Rhoda de instructies volgt van de DJ en al rijdend uit het raam kijkt ten westen van de poolster, ramt ze met volle snelheid een auto. Van de drie inzittenden overlijden er twee ter plekke en de derde, John Burroughs (Mapother) raakt in een coma. Rhoda wordt veroordeeld tot 4 jaar cel.

Gedurende de tijd dat ze in de cel zit wordt er steeds meer bekend over de nieuwe planeet. Zoals de titel suggereert blijkt de planeet een tweede Aarde te zijn. Dit is dan ook nauwelijks een spoiler te noemen, lijkt me. Die tweede Aarde lijkt niet alleen qua uiterlijk op de Aarde, inclusief een maan, maar wanneer er contact gemaakt wordt door een vrouw van NASA blijkt aan de andere kant van de lijn exact dezelfde vrouw te zitten, die exact dezelfde jeugd heeft meegemaakt. Interessant.

Het idee van een andere Aarde, zeg maar een replica in een ander universum, inclusief alle gebeurtenissen en bewoners, komt oorspronkelijk voort uit een gedachte-experiment. In de filosofie vinden ze dat leuk, gedachte-experimenten. Ze dienen allerlei doelen, voornamelijk doelen die bijzonder weinig mensen kunnen interesseren. Een bekend gedachte-experiment is bijvoorbeeld de situatie dat je 2 exact gelijke Aardes hebt, maar op de ene planeet (de onze) is water H2O (qua structuurformule, u weet wel), terwijl op de andere planeet (Aarde 2) water XYZ is. Beide populaties ervaren hetzelfde m.b.t. `water' en noemen de substantie `water', maar de persoon op Aarde 1 verwijst naar H2O en degene op Aarde 2 naar XYZ. Betekenen de beide soorten `water' dan nog wel hetzelfde en zo niet, hoe komt men dan aan de betekenis van het woord `water'? De meeste mensen zal het aan hun anus oxideren natuurlijk, of die oxidatie nou wordt veroorzaakt door H2O of XYZ, maar toch. Dit even om de achtergrond van het gedachte-experiment te schetsen.

Als je van determinisme of predestinatie uit gaat, zal er in twee exact dezelfde werelden geen enkel verschil zijn, alles ligt immers vast. Het kan ook de verklaring zijn waarom twee vrouwen van NASA op hetzelfde moment, op dezelfde frequentie, dezelfde vragen stellen en dezelfde antwoorden geven. Maar wat gebeurt er als twee van dit soort werelden met elkaar in contact komen, twee planeten die synchroon bestaan? Wat gebeurt er op het moment dat men op beide Aardes zich realiseert dat er op de andere Aarde ook een exemplaar van jezelf rond loopt? Zal die wetenschap iets veranderen aan het verloop van de toekomst op beide planeten? Wat doet je andere ik op die andere planeet? Of in het geval van Rhoda, zou ze ook op hetzelfde moment uit het raam gekeken hebben en daardoor 2 mensen hebben vermoord?

Another Earth biedt vooral stof tot nadenken. De film zit daarnaast vol met allerlei mooie anekdotes. Over Plato of de eerste Russische kosmonaut. Het verhaal is goed uitgewerkt en de twee hoofdpersonen acteren erg overtuigend. Vooral Brit Marling acteert fantastisch en is enerzijds ontzettend gefascineerd door de andere Aarde, maar zit tegelijkertijd met een enorm schuldgevoel. Ze kwelt zichzelf, maar probeert tegelijkertijd iets van haar leven te maken en antwoorden te vinden op vragen waar ze al jaren mee rond loopt.

Over het verhaal wil ik niet teveel kwijt, dan is de lol er snel vanaf. Kijk ook vooral niet de trailer. Toch blijft de film boeiend vanaf het moment dat Rhoda en John elkaar wederom ontmoeten. De film werkt op mooie wijze naar een climax toe die je met allerlei vragen laat zitten. In dit geval is dat echter niet zo erg, want het lijkt me juist het doel te zijn van de film. Denk maar een beetje aan het einde van Inception. Soort van open, maar toch een afgesloten geheel.

Zeker een aanrader dus, mits je een beetje van films houdt die een iets hoger doel hebben dan slechts vermaak. Denk aan `A Man From Earth' of `The Sunset Limited'. De film is zelf tot op zekere hoogte ook een visueel en theoretisch gedachte-experiment. Veel vragen, weinig antwoorden, het lijkt wel filosofie. En daar is helemaal niks mis mee.

Crazy Stupid Love

Genre: Romkom
Met: Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore & Emma Stone
Regie: Glen Ficarra & John Requa (I Love You Philip Morris)
Waardering: 4/5

Cal Weaver (Carell) is getrouwd met Emily (Moore), maar daar komt een einde aan wanneer Emily vreemd gaat met haar collega David (Kevin Bacon). De reden hiervoor is eigenlijk de saaiheid van haar man. Cal Weaver was 25 jaar geleden nog sexy, grappig en scherp, maar nu is er nog maar weinig van over. Emily begint wat te daten met David, terwijl Cal zichzelf gaat bezatten in een chique tent.

Cal komt daar Jacob (Gosling) tegen. Jacob versiert in die chique tent elke avond een vrouw, de ene nog mooier dan de andere. Vrouwelijke lezers snappen waarschijnlijk wel waarom. Ik zou 'em ook wel doen hoor. Jacobs oog valt niet alleen op het vrouwelijk schoon in de zaal, maar ook op de man die daar nachten achter elkaar aan de bar loopt te klagen over zijn vrouw. A la Morpheus wenkt Jacob Cal bij zich en stelt hem de simpele vraag of hij de reden wil weten waarom vrouwen hem niet meer zien staan. Dat wil Cal wel, na enige aarzeling.

Cal gaat bij Jacob in de leer, hij leert de kneepjes van het vak. Hij krijgt een nieuwe outfit, waarbij de verkoopsters mening dient als maatstaf. Langzaam transformeert ook Cal in een womanizer en waar eerst zijn openingszinnen nog wat kazig zijn, hoeft hij iets later nog maar weinig inspanning te doen om iemand zijn motelkamer in te krijgen. Terwijl Cal steeds meer begint te lijken op een oudere versie van Jacob, gebeurt bij Jacob het tegenovergestelde wanneer hij Hannah (Stone) ontmoet. 

Emma Stone is momenteel één van mijn favoriete actrices. Sinds ik Easy A heb gezien ben ik verkocht. Waar ze in die film nog vunzige gesprekken heeft met Rhi doet ze dat hier met Liz, haar beste vriendin. Hannah heeft een relatie met één of andere nerd die uiteraard wel heel lief voor haar is, maar verder zich slechts bezighoudt met rechten. Dit tot grote ergernis van Liz, die geen moment voorbij laat gaan om hem belachelijk te maken in de hoop Hannah aan het verstand te peuteren dat haar vriendje een loser is. Altijd leuk, dat soort vriendinnen in films.

De film is heel grappig, op een aandoenlijke manier. De humor is, net als in Easy A, nooit heel plat, maar heeft altijd wel een vernuftig element. De chemie tussen Carell en Gosling is sterk aanwezig en de hele cast lijkt elkaar al jaren te kennen in de film. Het zijn allemaal acteurs van formaat en de regisseurs hebben het tot een interessant geheel weten te verfilmen. Zeker een aanrader als je eens een degelijke romkom wilt zien zonder climax die je na 10 minuten al ziet aankomen, want daar zijn er niet zoveel van.

Conan The Barbarian

Genre: Actie / Avontuur
Met: Jason Momoa, Stephen Lang, Rachel Nichols & Ron Perlman
Regie: Marcus Nispel (Texas Chainsaw Massacre, Friday the 13th)
Waardering: 1.5/5

Ik kan het gewoon niet laten om dit soort films te gaan kijken. Je weet dat het slecht wordt, zelfs de trailer was al vrij rampzalig, maar toch hoopt iets in mij dat ik bepaalde aspecten ervan wel kan waarderen. Ik doel vooral op de actiescènes natuurlijk, waarbij ik toch stiekem zit te hopen op rondvliegende ledematen. Niemand zit te wachten op diplomatieke barbaren, net als niemand zit te wachten op 46 rondjes Formule 1 Grand Prix van Monaco zonder crash.

Daarnaast weten de meeste van dit soort films wel een soort episch gevoel op te wekken, waardoor ik ergens misschien zelfs wel zin heb om ook eens op zo'n slachtveld te staan. Lekker hakken met je zwaard, beetje de stoere bink uithangen. 't Is niet echt voor mij weggelegd, ik zou meer neigen naar de diplomatieke barbaar en zoals eerder aangegeven zit niemand daar op te wachten, maar ik denk dat (toch vooral) mannen dit gevoel wel ergens herkennen. Hoop ik, eigenlijk.

Je kan ervan uitgaan (en het is zo) dat het verhaal niet al te sterk is. Twee personages, namelijk Conan (Momoa) en de kwade heerser Khalar Zym (Lang), zijn redelijk uitgewerkt en hun verleden gaat vele jaren terug. Voor de twee vrouwen in de film geldt dit in veel mindere mate. De dochter van Zym is een soort heks en kan mummies met wapens uit het zand toveren. De andere vrouw is Tamara (Nichols) en zij is om onverklaarbare redenen een `pureblood'. Ze kan bijzonder weinig, hoewel ze als monnik blijkbaar wel gevechtstraining heeft gehad. Puur bloed is nodig om een masker te vullen met bloed waarna Zym allerlei duistere krachten zal verzamelen om zo voor eeuwig de wereld te kunnen onderwerpen. Iedereen zal, net als in het verleden, slaaf zijn. Conan moet dit alles voorkomen.

Wat me het meeste stoort aan de film is dat je ten eerste nooit enig idee hebt waar de personages zich bevinden. Je krijgt een shot te zien van een stad, in witte letters verschijnt de naam van die stad eronder, maar omdat er nauwelijks dialoog is heb je geen idee wat Conan in die stad gaat doen en waarom hij daar is. Meestal komt het neer op wat vechten en dan gaat hij naar de volgende stad. De film bestaat uit zo'n 7 van dit soort scènes en ze verschillen bijzonder weinig van elkaar.

Ten tweede mis ik het epische gevoel. Conan lijkt nooit onderdeel te zijn van het grotere, belangrijke geheel. Misschien omdat zijn hersencapaciteit dat niet toelaat. Er zijn geen massieve veldslagen, geen belegeringen, geen vette wapens, geen toffe tegenstanders. Conan sluipt met een dief zelfs het laatste kasteel in om zonder problemen in de troonzaal uit te komen. Okee, er zit een inktvisje in de weg, maar noemenswaardig is anders.

Als laatste is het gewoon wat iedereen al weet, namelijk een kutfilm. Maar omdat zelfs de actie niet al te overtuigend is en vaak ook niet echt goed in elkaar zit, is deze film slechter dan de gemiddelde slechte actiefilm, helaas.

Captain America: The First Avenger

Genre: Sci-Fi / Actie
Met: Chris Evans, Tommy Lee Jones, Hugo Weaving & Dominic Cooper
Regie: Joe Johnston (Hidalgo, The Wolfman, Jumanji)
Waardering: 3/5

Marvel is in rap tempo hun superhelden aan het uitmelken, of iets vriendelijker gezegd, om hun protagonisten klaar te stomen voor wat de grote finale lijkt te worden: The Avengers. Maar nu eerst de eerste Avenger, en wel Captain America. Om deze held te waarderen moet je vrees ik ook een Amerikaan zijn met een groot gevoel voor nationalisme, maar ik heb toch een poging gedaan.

Steve Rogers (Evans) wil in het leger, maar hij heeft astma en mag zich niet inschrijven. Toch ziet een speciale afdeling van het Amerikaanse leger wel iets in Rogers. Hij heeft een goed hart, daar komt het eigenlijk op neer. Reden genoeg om hem in één of andere cabine te transformeren tot een heus Übermensch. Met een schild, dat dan weer wel.

Amerika creëert een Übermensch om de ideologie van dezelfde Übermensch te kunnen bestrijden. De film speelt zich namelijk af in de 2e Wereldoorlog. Terwijl de Duitsers op zoek zijn naar magische technologie om de oorlog te winnen en de Ariërs voor eeuwig op de kaart te zetten, lijkt slechts één persoon in staat om dit alles ongedaan te maken, namelijk Captain America. Natuurlijk mag je het in deze films niet al te nauw nemen met realisme, maar toch willen de films zichzelf wel heel graag koppelen aan historische evenementen, waarbij de 2e Wereldoorlog één van de favorieten is. De historische referentie is echter het enige realistische dat er in deze film te ontdekken valt.

De aartsvijand van Captain America is in deze film Red Skull (Weaving). Ik vind Hugo Weaving eigenlijk altijd tof en zijn karakteristieke manier van spreken en de Agent Smith-achtige gelaatsuitdrukkingen maken Red Skull misschien wel toffer dan Captain America. Ze hadden eigenlijk zijn vel er gewoon op moeten laten zitten, dan was hij helemaal pure evil geweest. Nu blijft het toch een vreemde verschijning.

Red Skull heeft geheime basissen waar hij zijn technologie ontwikkelt. Deze geheime basissen blijken niet zo geheim, wanneer Captain America gelukkigerwijs uitkomt in een kamertje waar de locaties van alle basissen op een kaart staan. Vervolgens rest hem de taak om de basissen te vernietigen en ook red Skull moet natuurlijk geëlimineerd worden.

Het verhaal is nogal slap, maar de film wordt gered door de goede cast en de goed uitgewerkte actiescènes. Ook leuk zijn de talloze verwijzingen naar andere (Marvel-) films, zoals Iron Man, Indiana Jones en vele, vele anderen. Het Marvel universum begint door alle onlangs uitgebrachte films steeds meer visuele vorm te krijgen. De Marvel comic fans gaan dit deel toch wel kijken en fans van Captain America zelf ook natuurlijk, maar voor degenen die gewoon op zoek zijn naar een prima actiefilm is dit waarschijnlijk niet wat je zoekt.

Later dit jaar zal Captain America, met o.a. Thor, Iron Man en nog een zootje actiehelden de wereld gaan redden van Loki, die we nog kennen uit Thor. Het belooft een spektakel te worden. Hopelijk wordt het geheel wat beter dan de delen waaruit het nu opgebouwd is, want de losse films, met uitzondering van Iron Man, spreken nog niet echt tot de verbeelding.

Rundskop

Genre: Drama
Met: Matthias Schoenaerts, Jeroen Perceval, Tibo Vandenborre & Frank Lammers
Regie: Michael R. Roskam
Waardering: 4/5

In Rundskop, een Vlaamse film, maken we kennis met de volledig onverstaanbare Belg Jacky Vanmarsenille (Schoenaerts). Hij heeft niet alleen de kop van een stier, maar ook een ontzettend gespierd, ietwat opgepompt, lichaam en is daarmee meteen een imposante verschijning. Hij slikt testosteron en anabolen, met alle gevolgen van dien. De redenen daarvoor liggen bij een incident in zijn jeugd. Een incident dat hem altijd blijft achtervolgen.

Jacky werkt op een boerderij. Om de productie te verhogen krijgen de beesten op de boerderij hormonen. Eén van de gevolgen is dat de lokale veearts (Lammers) part-time crimineel is en handelt in verboden hormoonpreparaten. Er blijkt zelfs een heuse hormoonmaffia te bestaan die over lijken gaan om hun zaakjes draaiende te houden. Jacky probeert de veearts ervan te weerhouden om zaken te doen met de hormoonmaffia, maar de veearts Sam kan het niet laten. Jacky, zijn familie en zijn bedrijf raken steeds meer betrokken bij de criminele praktijken en hij komt in situaties terecht waar zelfs de spierbundel Jacky niet tegen opgewassen is.

Ondertussen schakelt de film soms over naar de hormoonmaffia en schetst een beeld van meedogenloze mensen die desondanks ook wat personen in dienst hebben die aanzienlijk minder intelligent zijn dan de mensen aan de top. Wanneer de Vlaamse hormoonmaffia bijvoorbeeld zaken gaat doen met wat lokale Walen levert dat vrij grappige situaties op. Het grootste gedeelte van de film is echter een aangrijpend drama waarin we hoofdpersoon Jacky steeds verder zien wegzakken. Zijn gruwelijke verleden en verslaving beginnen hun tol te eisen en in zijn vrije val sleurt hij vele anderen mee. 

Een indrukwekkend drama waarin een ontroerend verhaal mede door overtuigend acteerwerk van eigenlijk de gehele cast, maar Schoenaerts in het bijzonder, heel goed tot haar recht komt. Van begin tot einde is de film boeiend en alle verschillende verhalen uit heden en verleden komen in de prima climax mooi bij elkaar. Fijne film.

Your Highness

Genre: Komedie
Met: Danny McBride, James Franco, Natalie Portman & Zooey Dechanel
Regie: David Gordon Green
Waardering: 1/5

Your Highness speelt zich af in een fantasy-wereld met draken, ridders, middeleeuws wapentuig en een jonkvrouw die gered dient te worden. Jonkvrouw Belladonna (Deschanel) is gevangen genomen door de kwade tovenaar Leezar (Justin Theroux). Aan broers en prinsen Thadeous (McBride) en Fabious (Franco) de taak om Belladonna te bevrijden uit de toren van Leezar. Ze krijgen halverwege de film nog hulp van Natalie Portman, wiens rol in het geheel onduidelijk is. Waarom ze in deze tergend slechte film speelt is me een raadsel. Na Black Swan liggen er toch wel meer mogelijkheden, zou je denken.

McBride schreef het script en is er in geslaagd om geen enkele grap over te laten komen. Werkelijk waar niks aan deze film is grappig, in 100 minuten heb ik geen één keer kunnen lachen. De scènes die grappig zouden moeten zijn gaan alleen maar over seks, tieten en seks. En piemels, ook nog. Zo loopt Thadeous de halve film rond met een piemel om z'n nek, een trofee van een overwonnen minotaur. Het is pijnlijk om te zien en de film lijkt gemaakt te zijn door twee oversekste pubers zonder gevoel voor humor en timing. Daarnaast is het verhaal natuurlijk té cheesy, maar dat kan ik komedies meestal wel vergeven. 

Een ander punt zijn de personages. Fabious is de enige persoon die je enigszins kan waarderen, maar dat is voornamelijk omdat hij zo erg afsteekt tegen Thadeous. Thadeous voert de hele dag niks uit, heeft wat seks met bedienden, zuipt drank en rookt wiet. Hij is onbeschoft, jaloers op zijn oudere, succesvolle broer en heeft nog nooit een queeste succesvol ten einde gebracht. Hij is een slap excuus voor een prins, een slap excuus voor een personage en een slap excuus voor een acteur. Waarom zou je zo'n karakter op papier zetten als je zelf zo'n persoon moet spelen? Belladonna heeft nauwelijks tekst en dus ook geen persoonlijkheid en uit Isabel (Portman) komen alleen maar clichés en vieze praatjes, waardoor zich ook niet echt een karakter kan ontwikkelen en ze er bovendien niet aantrekkelijker op wordt.

Het blijft de vraag wat men voorzien had met deze film. Waar is het fout gegaan? Wie o wie heeft het script goedgekeurd? Aan de cast kan het toch niet liggen, met Oscarwinnares Natalie Portman, James Franco die echt heel sterk speelt in 127 hours en Zooey Deschanel die bewijst grappig te kunnen zijn in het fijne 500 Days of Summer. Ook regisseur David Gordon Green regisseerde eerder het geslaagde Pineapple Express, maar wat hij hier uit zijn hoge hoed tovert is een klein hoopje seksistische, ranzige ellende.

Kung Fu Panda 2

Genre: Animatie
Met: Jack Black, Angelina Jolie, Dustin Hoffman, Gary Oldman & Jackie Chan
Regie: Jennifer Yuh
Waardering: 4/5

Kung Fu Panda is terug in een nieuw avontuur. Po `The Dragon Warrior' (Black) en `The Furious Five' zijn terug, dit keer om een kwade pauw te stoppen. `The Furious Five', gezegend met jarenlange Kung Fu training en een fantastische voice-acting cast, hebben ondertussen Po weten te respecteren, ook al blijft het een iets te dikke panda met een lichte vorm van grootheidswaanzin. Tigress (Jolie), Monkey (Chan), Mantis (Seth Rogen), Viper (Lucy Liu) en Crane (David Cross) zijn personificaties van Kung Fu vechtstijlen en ze vechten ook overeenkomstig de desbetreffende stijl. Ook krijgen ze dankzij de sterke voice-acting meer karakter mee dan de gemiddelde sidekick in een animatiefilm.

De hoofdrol is wederom weggelegd voor Jack Black, wiens voice-acting het volledige karakter van Po bepaalt. Mensen die Jack Black een beetje kennen zien ook al snel de overeenkomsten tussen Po en Black. Zijn uitmuntende en karakteristieke stem is eigenlijk altijd goed. Verder is Black erg komisch en Po's opmerkingen zijn vaak heel grappig. De film bevat een goede mix van hele flauwe tot vrij intelligente grappen, waarbij Po zichzelf regelmatig belachelijk maakt en via allerlei stunts zijn missie weet te voltooien, soms tot ongenoegen van zijn medestrijders. Met Po's zoektocht naar innerlijke vrede en zijn eigen oorsprong is deze film iets serieuzer dan zijn voorganger.

Een speciale rol is weggelegd voor Gary Oldman, die Shen speelt. Shen is een kwade pauw die vuurwerk gaat gebruiken voor andere doeleinden. Hij bouwt enorme kanonnen waarmee hij China wil veroveren. Samen met zijn legertje wolven terroriseert hij de omringende dorpjes. De kanonnen zouden niet alleen het einde van China betekenen, maar ook het einde van Kung Fu. Kung Fu is namelijk niet opgewassen tegen buskruit, zoals we in Ip Man ook hebben kunnen zien. Shens machtslust en zijn pogingen om aan een profetie te ontsnappen doet hem onbeestelijke besluiten nemen. Het verleden van Shen is hierdoor nauw verweven met Po's oorsprong, want Po komt erachter dat de gans uit deel 1 niet echt zijn vader is. De opmerking van Tigress die volgt is goud waard.

De regie is deze keer in handen van Jennifer Yuh, die van oorsprong een animator is. Ze animeerde de originele Kung Fu Panda en brengt het er goed van af als regisseur. De film zit zowel grafisch als choreografisch goed in elkaar. De gevechten zijn altijd goed te volgen en de Kung Fu van de beesten komt goed uit de verf. De film kent best veel actie, maar verliest nooit uit het oog waar het om gaat, namelijk het verhaal. Talloze details, de vele subtiele grapjes en de toffe personages maken dit een heel sterk vervolg. Zeker een aanrader!